The Ocean Floor - Tall Tales and Small Tales

Wederom een act om te onthouden uit Portland, Oregon. De songs van The Ocean Floor brengen hulde aan een prettig gestoorde natuur, maar zonder te vervallen in muziekloze concepten. Tall Tales and Small Tales kent een beteugelde chaos die herinnert aan Paul Thomas Anderson’s Punch-Drunk Love en zet op dezelfde manier zintuigen scherp. Er lijkt maar één muzikale vergelijking recht te doen aan deze creativiteit en dat is met Alfie, met name hun album Do You Imagine Things. Zowel de structuren als de stem hebben duidelijk verwantschap. Dissonanten voeren vaak de boventoon. Het hoeft niet allemaal tot in de puntjes perfect te zijn. Integendeel, op deze manier weet The Ocean Floor de juiste snaar te raken. Gitaar en strijkpartijen lijken elkaar tegen te spreken, terwijl ze toch de clowneske zangpartijen ondersteunen. Het resultaat is geborgen en lethargisch. Hieruit blijkt vooral het enorme speelplezier en dat heeft een aanstekelijk effect. Het is een staaltje compositie die modern klassiek niet vreemd is. Freakfolk, jazz en pop vloeien samen en kabbelen voort alsof het altijd zo bedoeld was. Hetzelfde geldt voor het vleugje nostalgie en vooruitstrevendheid. Tegelijkertijd is er ook ruimte voor vertedering in sfeervolle melodietjes met bijna romantische betovering. Het vraagt enige inzet om de onconventionele songs op waarde te schatten. Als je met een open geest het album afluistert, wordt die moeite echter al snel beloond. It takes you by surprise.