Jeremy Jay - A Place Where We Could Go

Eigenlijk maakt Jeremy Jay doodsimpele, toegankelijke muziek, maar dan wel met een formule die geboren lijkt in de jaren ’50 en ’60. Hij appelleert aan liefhebbers van eenzaam rondtrekkende singer-songwriters van die tijd, anderzijds is hij ook beïnvloed door de zegetochten van de beginnende rock ’n’ roll. Gitaarakkoorden, rifjes en lichte percussie begeleiden in al hun eenvoud de songs van Jeremy, die zingt met een heldere stem die een afstand lijkt te hebben overbrugd. Wel zijn er momenten waarop je kan merken dat hij invloeden meepikt van de vrije genres in de 21steeeuwse indiepop. Vooral de twee nummers aan het slot van het album weten dergelijk eigen geluid te verwezenlijken. Er hangt een prettig lome sfeer in zijn muziek, zonder dat hij de aandacht van de luisteraar verliest. Het is perfect voor nostalgische buien of onderweg op regenachtige dagen. Het lijkt geïnspireerd door het norse en sombere van het Engelse landschap, maar opmerkelijk genoeg komt Jeremy uit California. De relatief korte duur van het album is eigenlijk een voordeel, want voor een echte langspeler is iets meer diversiteit en eigen karakter nodig. Voorlopig klinkt A Place Where We Could Go als een nieuwe echo van oude helden.