Ben Sollee - Learning to Bend

Ben Sollee is een begiftigd cellist, die pas nog te horen was op het prachtige conceptalbum van Abigail Washburn. Hier laat deze getalenteerde muzikant ook zijn compositorische kunsten gelden in een hemelse singer-songwriter plaat. Stilistisch laat hij Learning to Bend aangenaam tussen klassiek, folk, pop en jazz of blues zweven. Waar de cello bij anderen doorgaans gebruikt wordt als sfeermaker in strijkersarrangementen, is het gebruik van dit instrument door Ben Sollee op meerdere momenten exceptioneel te noemen. Even opmerkelijk is het gemak waarmee jaw harp op didgeridooachtige manier en americana samenvloeien in Burry Me With My Car. Dan kan de verbazing niet meer op als het album voortzet met de lieflijke klanken van de harp (Bend). De open, vaak sobere begeleiding laat de songs goed uitkomen. Zijn iets beknepen stem blijkt een even wendbaar instrument, die boodschappen brengt met overtuiging. Centraal staat de worsteling van menselijke volharding. Mooi geïllustreerd door een metafoor dat riet met groter gemak de storm doorstaat dan de sterkste boom. Een even ontroerende als aanstekelijke belichaming hiervan vind je in It’s Not Impossible en het overige veelvoud aan hoogtepunten. Zijn dynamisch buigbare optimisme zou veel mensen moeten aanspreken of motiveren. Een prettigere manier om engagement te bereiken kan ik me niet wensen. Learning to Bend kan uitbundig en bezinnend zijn, maar is vooral uitzonderlijk muzikaal. Ben Sollee brengt ons een juweeltje van een plaat dat strijdbaar is voor een eigen genre.