Philip Selway - Familial

Thom Yorke ging hem voor, maar nu is de beurt aan Philip Selway (drummer van Radiohead) om zijn soloproject te lanceren. In zekere zin werd de grondslag daarvoor gelegd in 2001 toen onder leiding van Neil Finn een album werd opgenomen voor het goede doel, waaraan een scala aan bekende namen deelnam. Na een herleving van dit project in 2008, in een iets afwijkende hoedanigheid, trad Philip Selway voor het eerst op als zanger in zijn song The Ties that Bind Us. Dit nummer vinden we terug op Familial, zijn solodebuut.

Na de projecten met Neil Finn vonden nieuwe opnamesessies plaats in Courtyard Studios van producer Ian Davenport. Philip Selway nodigde Germano, Steinberg, Glenn Kotche (Wilco) en multi-instrumentalist Patrick Samsone uit om met hem Familial te maken. Tezamen hebben deze muzikanten rijk verleden in rockmuziek en toch blijft Philip’s album zeer ver verwijderd van dit genre. Familial is veel eerder lieflijk en mooi te noemen met uiterst stille en cerebraal resonerende nummers. Dat staat gelijk in scherp contrast met collega Thom Yorke’s werk. Wat betreft stem en sfeer komt Philip Selway soms in de buurt van Scott Matthew. In alle soberheid en door de iele klankkleur is Familial wel minder expressief. Met de meest excentrische melodielijnen schurkt hij aan tegen bands als Ghost Trucker. Over het geheel spreekt Philip de uiterst ingetogen kant van singer-songwriters als Damien Rice of Doveman aan, ontdaan van alle bombast of orkestratie. De arrangementen moeten het meer hebben van diverse transformerende texturen dan van uitgesproken lijnen. Deze zijn bovendien met licht wervelende en los fladderende tonen en korte harmonieën geaccentueerd. Voor een toonaangevende drummer is het opvallend hoe beperkt de rol van percussie is.

De meeste acts die zich op eigen wijze laten inspireren door het bijzondere werk van Radiohead worden enthousiast onthaald. Die invloed is zo breed uitgewaaierd dat het onmogelijk is deze niet ook te herkennen op Familial. Dit hangt echter niet als een zware schaduw over de plaat heen. Gezien de grotendeels akoestische singer-songwritermethode was Bella Union er natuurlijk als de kippen bij. Als het bovenstaande nog geen aanbeveling was, is dit gegeven ongetwijfeld bepalend.