Blackbud - Blackbud

Een aantal jaren terug werd het debuut van het Britse Blackbud, From the Sky, hier vrijwel genegeerd. Als Britse band hadden ze te kampen met het negatieve stigma dat op het Amerikaanse emogenre was geplakt. Een eerste indruk van Blackbud werkte een aversie waarschijnlijk in de hand, hetgeen velen ervan weerhield om een anderszins indrukwekkend album te beluisteren. Ondanks deze koele ontvangst is de band gewoonweg voortgegaan en waarom ook niet, want met de muzikaliteit zit het goed en voorman Joe Taylor heeft een gouden strot. Het verleden had echter wel tot gevolg dat enkele maanden terug het nieuwe album ook langs mij heen ging. Deze titelloze opvolger wordt in een dramatische eenvoud gepresenteerd. Wat voor gevolgen heeft dit voor het kenmerkende uitbundige bombast van de emo-invloeden? Blackbud is meer gaan klinken als een stevige indiepopband. Hoewel ze mijn zegen hebben, heeft dit duidelijk mindere kanten. Namelijk, nu drie jaar verder, verliest Blackbud enigszins zijn identiteit. Dat betekent dat ze nog altijd een prima album afleveren dat wonderen kan doen voor diversificatie, maar het is zoeken naar bijblijvende hoogtepunten. Die zijn er in songs als You Can Run, So It Seems, Road to Nowhere zeker. Het stevige randje maakt dat ze goed passen bij zwaardere doch melodische en melancholische indiebands als Leya, Director, Dessaronto, hoewel Blackbud’s huidige album opgewekter klinkt dan hun debuut. Blackbud bewijst dat van een ongeliefd genre mooie dingen kunnen komen, maar zou er goed aan doen hun oorspronkelijke roots niet te vergeten.