Aqualung - Memory Man

Waar het titelloze debuut nog vooral veel gevoelige ballads liet horen met originele melodieën, veelal vergeleken met Radiohead, liet opvolger Still Life bij vlagen een wat steviger en toegankelijker popgeluid horen. Nu, op de derde plaat van deze speciale singer-songwriter plus band, wordt doorgegaan op de wat stevigere lijn die met de tweede werd ingezet. De nummers liggen nog altijd prettig in het gehoor, maar dat betekent niet dat deze plaat nog toegankelijker is geworden. Bij meerdere draaibeurten valt het spel van stevige en rustige momenten pas echt op zijn plaats en wordt duidelijk dat we stuk voor stuk met inventieve poppareltjes te maken hebben. Ten opzichte van de vorige albums is vooral Matt Hales eigen geluid nog verder uitgediept. Er wordt subtiel gebruik gemaakt van elektronische samples en muzikale versiering als koortjes. Zijn lichte, ijle stem en treffende teksten komen toch vooral ten hun recht in stemmige, emotievolle songs als Garden of Love en The Lake.
Wat mij betreft past hij met zijn totaal eigen stijl en herkenbaar geluid zonder moeite bij de top van eigenzinnige singer-songwriters van dit moment, zoals Ben Christophers, Patrick Watson en Damien Rice. Niet per se zijn beste plaat, maar zeker weer een bijzonder werk van een muzikant die in ons land veel te weinig aandacht krijgt.