Winterpills - Central Chambers

De afgelopen twee albums van Winterpills waren schitterende juweeltjes. Het duurde even voordat de critici dat doorhadden en het grote publiek wacht nog steeds. Zoals enkele Scandinavische bands americana en country noir naar hun hand zetten, zo werkt het gewoon uit Amerika afkomstige Winterpills ook genreoverstijgend. Ze hebben een goed herkenbare eigen stijl waarin ze voor ieder nummer nieuwe ontdekkingstochten ondernemen. De ingetogen muziek van de voorgangers deed hun naam eer aan. Op dit nieuwe album worden volstrekt andere bronnen aangeboord. Het subtiele perfectionisme is nu in precaire balans met intuïtie, urgentie en hevigheid. De volatiele dynamiek is geaccentueerd met een diverse collectie instrumenten. Compacte en drukke rock composities worden in vloeiende bewegingen afgewisseld met de zachte, creatieve slaapliedjes die ze plachten te maken. De dromerige indie kamerpop is dus zeker niet verdwenen, al was het alleen al in de constante factor van de zoetgevooisde stemmen van Philip Price en Flora Reed. Aders van donkere spanning meanderen nu door de lommerrijke basis van licht gloeiende folkpop. Ze nemen daarmee iets meer afstand van de geijkte vergelijking met Ida. Dit is mede veroorzaakt door de hartconditie die bij Price vastgesteld werd, waardoor het thema niet alleen het emotionele, maar ook het fysieke hart betreft. Central Chambers laat een duidelijke ontwikkeling zien, maar blijft dicht genoeg bij het bekende om kenners niet af te schrikken. Het opent ruimtes waarin nog vele malen heimelijk vondsten gedaan kunnen worden.