The Very Sexuals - Post-Apocalyptic Love

Het kost The Very Sexuals slechts luttele seconden om je voor hen te winnen. Openingsnummer WW III Rocketeer zet direct een heerlijk ritme met een lekkere baslijn neer. Daarboven een onweerstaanbaar melodietje in heldere vocalen en je bent weg. Dat fantastische niveau van pure pop verslapt nergens. De plaat voelt onmiddellijk vertrouwd aan, hoewel het alle clichématige hokjes kundig omzeilt. Voor deze indrukwekkende popplaat tekenden dan ook twee Nederlandse muzikanten die zich al meermalen succesvol van hun creatiefste kant lieten zien: Joep van Son (The Sugarettes) en Pien Feith (Neonbelle). Niet alleen de perfect excentrieke, rauw gerande popstijl is een kunststukje, het hele album is in vindingrijke contradictie. Van de titel Post-Apocalyptic Love tot de patstelling waarin muziek en woorden elkaar constant uitdagen. De fatalistische, desolate lyrics zijn even pakkend als treffend en laten de wereld op een veelvoud van manieren beëindigen. Tegelijkertijd wordt er geschertst met een hoopvol vervolg. Hetzelfde cynisme lijkt te schuilen in de combinatie met de zorgeloze deuntjes en ruige accenten. De rampzalige songtitels onthullen ook een liefde voor Bowie, die de oplettende luisteraar niet zal ontgaan. Toch is het vooral de Nederlandse muziek die zegeviert op Post-Apocalyptic Love. Ze kennen invloeden van Daryll-Ann, recentelijk Moss, en goed, het Deense Green Pitch, terwijl aan de donkere zijde ook gekeken kan worden naar het onvolprezen Ghost Trucker. Zwaarmoedig wordt het echter nergens. Zo komt het dat deze dubbelzinnige plaat op spannende wijze, hoopvol de loftrompet over de Nederlandse popmuziek steekt.