Badly Drawn Boy - It's What I'm Thinking (Part One, Photographing Snowflakes)

Singer-songwriter Damon Gough vaart onder de naam Badly Drawn Boy al vele jaren zijn eigen koers. De soundtrack Is There Nothing We Could Do? niet meegerekend, is It’s What I’m Thinking (ondertitel: Part One, Photographing Snowflakes) de ware opvolger van Born in the U.K. uit 2006. Badly Drawn Boy begon zijn carrière voortvarend met The Hour of Bewilderbeast, hetgeen hem de mogelijkheid opleverde de soundtrack voor About A Boy te maken. Desondanks maakt hij mogelijk evenveel vrienden als vijanden met zijn wijze van songschrijven die tegelijk appelleren aan pretentieloze ‘simple mindedness’ als aan megalomane pretenties, waarvan voorganger Born in the U.K. het meest uitgesproken voorbeeld van is.

It’s What I’m Thinking, deel één van een geplande trilogie, is dus een meer dan toepasselijke titel voor zijn werk. De ondertitel Photographing Snowflakes drukt echter beter uit wat van dit album te verwachten is. Dit album staat waarschijnlijk het verst van Born in the U.K. af van zijn hele oeuvre. Ook het kenmerkende experimentalisme is tot een minimum beperkt. De songs zijn zo subtiel, zacht en lyrisch dat verveling op de loer ligt (Too Many Miracles) en dat is voor het eerst op een Badly Drawn Boy album. Damon Gough toont zich echter ook weer vaardig in zijn omgang met de veelvuldig ingezette harmonische strijkarrangementen, hetgeen zorgt voor een ongekend gemakkelijke luisterervaring. Het is voor dit album niet langer nodig om de soms kinderlijke en baldadige tegendraadsheid van de singer-songwriter te appreciëren, omdat het nauwelijks aanwezig is. Dat betekent wel dat Badly Drawn Boy als muzikant harder moet werken om de aandacht vast te houden. Tegelijk is er niet extreem veel verandert. Damon Gough heeft een kenmerkende stem die hij op even kenmerkende wijze gebruikt. Ook op It’s What I’m Thinking is dat eenvoudig te herkennen. Voer voor de gevestigde liefhebbers dus.

Uiteindelijk is het moeilijk op dit zwaar geproduceerde en gepolijste album de wispelturige charme van Badly Drawn Boy niet een beetje te missen. Wie de limited edition koopt vindt de creatievere kant van produceren op de 20 minuten lange soundscape collage/album re-dux van Andy Votel. We moeten Damon Gough met zijn eigenzinnige koers natuurlijk ook dergelijk album de ruimte geven en het opent wel de poort voor onderweg verloren adepten. Naar de aandachttrekkende levendigheid die eerdere albums tekende moet het anno 2010 echter worden gezocht. Het blijft een intrinsiek onderdeel van Badly Drawn Boy, maar It’s What I’m Thinking klinkt zo volwassen dat het wennen is.