Most Unpleasant Men - Nothing Moves Slower

Al een tijdje had ik Most Unpleasant Men in het vizier. De band is gevormd rondom musicus Jelte Heringa die recentelijk nog meewerkte aan Odilo Girod’s (Coparck) soloproject van In A Cabin With, onder de naam Chop Wood. De nummers die binnendruppelden op vriendennetwerk Hyves wisten snel te imponeren. Nu blijkt dat op het album deze indruk alleen maar versterkt wordt. De rustige opener Red Box laat ook Lydia van Maurik-Wever (Brown Feather Sparrow) horen, een nog altijd onvolprezen talent. Ook Pien Feith (Neonbelle) is van de partij. Hoewel de arrangementen beduidend anders zijn, bekruipt toch het gevoel dat de aanwezigheid van Lydia verder strekt dan alleen de vocalen. Dit resulteert in een schierperfect prelude. Hier begint een lange lijst referenties van Nederlandse afkomst. Het volgende nummer, Hospitality, wordt op de achtergrond beïnvloedt door Coparck, wat door de samenwerking met Odilo misschien niet onverwacht is. Sorry kopt in met een mechanistische, metrische toonzetting, een harde monotone dreun gevormd door een prachtig sonore dubbele bas. Hierover zijn de ritmische vocalen perfect getimed. Zo lijkt Most Unpleasant Men in staat om genres te overstijgen, zoals enkele uitzonderlijke Britse bands ook rap interessant weten te maken. De voortzetting is minstens zo smakelijk door de mysterieus eclectische knipoog naar het anderszins helaas geruisloos overgewaaide Ghost Trucker. Andere muzikale troeven, zoals de samenzang en melodische elektronica die mooi in balans zijn met de volle akoestische basis, zouden even makkelijk kunnen verwijzen naar Solo of bijvoorbeeld Anderson. Daarnaast vind je de expressiviteit van Cloudmachine in patstelling staan met de meeslepend lome structuur van Audiotransparent. Most Unpleasant Men lijkt met Nothing Moves Slower een lofzang op de Nederlandse pop te hebben gemaakt. Ze nemen de tijd om de composities te laten beklijven bij de luisteraar, zonder aan tempo in te boeten. De sprankelende diversiteit is een stilistisch gepolijst geheel dat geen van de genoemde referenties hetzelfde heeft. Alles komt hier feilloos samen. Hulde aan Most Unpleasant Men en lof voor de Nederlandse pop. Deze plaat had nergens anders gemaakt kunnen zijn en wat is dat heerlijk.