DM Stith - Heavy Ghost

Zachtjes lokt David Michael Stith je mee naar grote hoogtes en donkere dieptes. Als door een verleidelijke betovering ben je direct in de ban van zijn muziek. Vanaf dat moment laat hij zijn macht gelden en kan er van alles gebeuren. Hierdoor zweef je tussen droom en werkelijkheid en is onduidelijk wat eigen fantasie of muziek is. Hij demonstreert onbegrensde creativiteit in subtiel ontplooiende composities die alsmaar aan complexiteit winnen. De vocalen glijden van een fluisterzacht beminnend hees fluweel naar ijselijke sirenes. Het instrumentarium is even goed op elkaar afgestemd als totale eclectiek. Gemoedelijk kabbelend en woest kolkend monden de nummers dikwijls uit in magistrale apotheosen of introverte intimiteit. David is conventieschuw waardoor er geen duidelijke manier is waarop zijn songs in elkaar zitten. Desondanks heeft hij een stijl die gemakkelijk refereert aan Jeff Buckley en recentere volgelingen als Patrick Watson, Scott Matthews en Damien Rice. Door zijn vriendschap met Shara Worden werkte hij samen aan Bring me the Workhorse (artwork en vocalen). Deze vriendschap laat ook duidelijk sporen na op Heavy Ghost. Zo-ook de bijzondere werkwijze van Sufjan Stevens. David laat zich inspireren door het beste van hedendaagse singer-songwriters. Voor het schrijfproces zondert hij zich dagenlang af, waardoor de Heavy Ghost eerder duidt op een innerlijke kracht die zijn weg naar buiten vecht dan een donderwolk die op het gemoed drukt. Dat verklaart tegelijkertijd ook de verheven ritualiteit en de aardse strijdlustigheid. Naarmate het album vordert, vervagen de grenzen tussen de composities, waardoor de onstuimige flarden en stromen samensmelten tot één geheel. Heavy Ghost is met grote afstand het beste dat dit jaar tot nog toe bracht en zal die status moeilijk opgeven.