Kellarissa - Flamingo

Toen het artwork mij onder ogen kwam, moest ik onwillekeurig denken aan het mooie Blaudzun van eerder dit jaar. Flamingo’s en een roze kleur zijn een dankbare combinatie. Om verwarring te voorkomen zal ik direct maar toegeven dat hier de vergelijking wel ophoudt. Larissa Loyva speelde al bij P:ano en The Choir Practice, maar Kellarissa is haar nieuwe soloproject. De opening zet je nog even op het verkeerde been, want synthetische klanken zijn van bijzonder groot belang voor het geluid van Kellarissa, wat letterlijk ‘in de kelder’ zou betekenen. Ondanks haar lichte stem, zet ze een voornamelijk zware en donkere sfeer neer. Ze schept een eigen ongemakkelijke wereld. Hoewel de melodieën aangrijpend zijn, is de muziek zeker niet onmiddellijk te doorgronden. Dit geldt ook voor de bevreemdend poëtische n repeterende teksten. Haar bewerkte stem circuleert zinderend door de composities als een dromerig klanktapijtje. Zo houdt haar stijl het midden tussen Cortney Tidwell en het veel stevigere Venus Hum. Van slaapliedjes tot ceremoniële hymnen en dreigend opzwepende elektrische effecten, Kellarissa heeft een neus voor experiment. Op een bijna bezeten wijze, weet ze ondanks de vervreemding toch te overtuigen. Toegankelijke grooves als in de mooie elektropop van Tiny Things zijn echter zeldzaam. Flamingo weeft uiteindelijk behoedzaam een web waar je je in kunt laten vangen.