Hobotalk - Homesick for Nowhere

De Schotse indiepop heeft een geweldige reputatie. Met hun derde studioalbum draagt Hobotalk daar zeker zijn steentje aan bij. Hun sobere, subtiele folkpop met een gedistingeerd roots-randje zit geweldig goed in elkaar. Ondanks de somberte die Schots eigen lijkt te zijn, kennen de songs altijd een gebalanceerde pracht. Experimentele creativiteit is aan banden gelegd, maar met het songschrijverschap en aangename instrumentbeheersing zou ik op geen enkele andere wijze van hun mooie melodieën willen genieten. De donkere en mistige verhalende sfeer delen ze met de eigenzinnige James Yorkston, onwillekeurig moest ik echter ook denken aan de mooie plaat van James Jackson Toth eerder dit jaar. Homesick for Nowhere appelleert aan de dolende ziel en drijft op het clandestiene ritme van de nacht. De dromerige, bedachtzame fluisterstem van Marc Pilley verstilt en ontroert. Bitterzoete weemoed overheerst op dit melancholische album, op de aparte instrumentale interludes na, want die toveren luchtig een glimlach op je gezicht, pauzes in de sfeer. Ingetogen en akoestisch is Hobotalk ontegenzeggelijk op zijn sterkst en daar is gelukkig veel sprake van op Homesick for Nowhere. Een blinde aankoop voor liefhebbers.