The Dears - Missiles

The Dears is niet meer. Maar wacht, wat doen we dan met een nieuw album? Dat de Canadese band die de afgelopen jaren op bescheiden wijze de indiewereld bestormde door interne worstelingen uit elkaar viel, heeft voorman Murray Lightburn er niet van weerhouden een nieuwe plaat te scheppen. Ditmaal met zijn vrouw, maar zonder de overige bandleden. Toch is de naam The Dears behouden. Of dat terecht is lees je hier. Feit is dat The Dears met End of a Hollywood Bedtime Story, No Cities Left en Gang of Losers drie bijzonder goede en prettig originele documenten afleverde. Missiles is in verschillende opzichten herkenbaar een The Dears plaat. Vooral de aansprekende stem van Murray en de melodielijnen. De structuur van de arrangementen is echter duidelijk uitgekleed. Waar dat normaal gesproken uitnodigt tot diversiteit en helderheid, komt dat slechts ten dele tot zijn recht. In het begin is het allemaal zelfs wat rommelig, vaag en loom. Er worden bekende kunstgrepen toegepast, maar alles blijft wat vlak. De oude band zoog je werkelijk de muziek in. We moeten ook niet te kritisch zijn, want desondanks is Missiles een fijne plaat met rijke composities en eerlijke liedjes. Het mist vooral wat van het eclectisch, jazzy indiebombast dat het geluid voortstuwde. Misschien had Murray er beter aan gedaan op een andere wijze door te gaan en iets vooruitstrevends en eigens neer te zetten. Dat neemt niet weg dat de afgeslankte vleugjes typische Dears spanning Missiles de moeite waard maken. Luister vooral ook naar de aanvankelijk ijselijk breekbare titelsong.