Bowerbirds - Hymns for a Dark Horse

Bowerbirds brengt ons muziek met aangename toonzetting. Eerder dit jaar waren er al acts als The Accidental, Bon Iver en Ferraby Lionheart die met een realistische rootsy sfeerfolk en een vleugje nostalgische droompop de aandacht wisten te trekken. Daar kan dit album, Hymns for a Dark Horse, nu aan toegevoegd worden. Met zinderende melodietjes, memorabele refreintjes en de klanken van honky tonk piano en accordeon zet Bowerbirds smaakvol een meewarige vrolijkheid of gelaten droefenis neer. Misschien juist omdat het vocaal niet perfect is, voelt de plaat heel echt en heel herkenbaar. Er is weinig opsmuk of versiering, maar met simpele akoestische middelen blijft de tegendraadse begeleiding subtiel en open. De combinatie van klassiek aandoende strijkers, popmelodietjes in folky arrangementen met zanglijnen die wat weg hebben van Ben Christophers, voert een karaktervol charmeoffensief uit. De composities kraken en piepen licht onder een droge wind zoals door spookstadjes jaagt. Dan weer geven ze het gevoel van een verlaten, windstil strand na een drukke zomer. Het lijken overblijfselen van vervlogen volkse levendigheid, gecombineerd met de droeve leegte van nu. Een oase in een vijandig oord. Ondanks dergelijke typerende vergankelijkheid, weet Bowerbirds juist hier levenskracht uit te putten. Het is daarmee minstens zo mooi als zijn voorgangers dit jaar. Weer een rijpe vrucht van een nog jonge, melancholieke inspiratiebron in de folkpop.