(swell) - South of the Rain and Snow

De naam van het album geeft al goed aan wat te verwachten. Het is een plaat die past bij het jaargetijde. Ondanks de vaak sombere en sobere ambience (het is zeker niet vrolijk) zit je er warm en gezellig bij met (swell). In essentie gaat het om een duo. De songs worden gedragen door niemendallerige gitaarpartijen met echte drums die de inborst van een bescheiden drummachine hebben. De accenten van orgel, snaren en enkele auditieve grapjes maken de composities spontaan en organisch, hoewel nergens overbodig. De zang is niet bijzonder begiftigd noch aandacht eisend. Is het geheel dan niet verschrikkelijk vlak en kneuterig? Nee, dat allerminst. Het is juist intrigerend en prettig. Als je de geschiedenis in ogenschouw neemt, is dat niet verwonderlijk. De bandnaam was voorheen Swell, maar daar is slechts dit duo van over. Swell maakte in vele jaren vele platen en was een underground lieveling met als kenmerken de stuiterende drums, benevelde zang en schorre gitaren. Voor een Swell-leek als ik, klinkt het alsof het één en ander is blijven hangen in de obscure sfeer en het moeiteloze lef om ogenschijnlijk weinig te doen. Daarmee hebben de mannen onder (swell) een plaat gemaakt die wellicht een ontdekking is voor novicen en kenners.