Horse Feather - House with no Home

Dit tweede album beluisterend, besef ik pas goed wat ik gemist moet hebben met het debuut. Justin Ringle schrijft en zingt breekbare songs met spaarzame en subtiele begeleiding. Op mooie, terughoudende wijze evoceert House with no Home weggestopte emoties. Zonder het fijnzinnige gehoor van Peter Broderick, wiens nu extra toepasselijke Home ik eerder recenseerde, hadden we nooit van deze bescheiden schoonheid kunnen genieten. Er is zeker ook enige verwantschap te bespeuren en die zet door in de bezetting. De combinatie met de cello van zus Heather Broderick doet de gedachten dwalen naar Ben Sollee. Zo pik ik ook een sobere adaptatie van de eigenlijk bombastische klankstructuren van Sufjan Stevens op. De sfeer grenst aan de koude, geborgen gloed van Bon Iver, hoewel de variërende folkbasis hier veel sterker op de voorgrond treedt. Dit zijn niet de minste namen. Terecht voor dergelijk talent, dat eigenlijk op zichzelf zou moeten worden gewaardeerd. Horse Feathers is misschien atypisch voor de excentrieke en expressieve scene van Portland, maar dit overwegend akoestische juweeltje is even behoudend als vooruitstrevend in zijn eenvoud.