Blaudzun - Blaudzun

20 maart, laat op de avond, de kleine zaal van Paradiso: Blaudzun gaf een concert dat beter als voorprogramma van Patrick Watson had kunnen fungeren. Intense popsongs zinderden door de zaal, gebiologeerd door een stem die emoties verscheurt in dromerige sferen. Ver weg doet die me denken aan de zeggingskracht van James Walsh op de eerste Starsailor en dat is bijzonder. Stilistisch is het ongrijpbaar, maar snel blijkt dat Blaudzun de creatieve keerzijde is van een Nederlander (Johannes Sigmond). Zijn pop met de prachtig doordingende stem werd door 3voor12 beschreven als op Britse leest geschoeid met Amerikaanse snik in de stem. Onder dergelijke invloeden kun je niet uit, maar ook Nederland en Scandinavië zijn aanwezig. Denk aan een minder orkestrale versie van Audiotransparent of de fluisterklanken van The White Birch alsook de pathetiek van Scott Matthew recentelijk. In zijn wereld geldt dat minder meer is. Alleen al een gitaar, wat dwarrelende accordeonklanken en dan die stem. Blaudzun lokt je als een sirene mee naar het stekelige hart van de songs. Zelf zegt hij muziek te willen maken voor een nachtelijke autorit, ik denk echter dat dat levensgevaarlijk zou zijn. Blaudzun mag groots groeien, maar moet in rust en stilte worden genoten.