Takka Takka - Migration

Een albumtitel als Migration doet een album vermoeden dat zich uitstekend leent voor roadtrips. De tribale cadans van het begin van het album lijkt dat ook direct te bevestigen. Tegelijkertijd zijn er invloeden te horen die van ouderwetsere rockbodem lijken te komen.

Verrassend genoeg kruipt het geluid van de trendy New Yorkse rockband Takka Takka nooit echt uit z’n schulp. Dat uit zich met name in de onderworpen vocalen. Die lijken elementen te nemen van José Gonzalez, die eerlijk gezegd nou niet bepaald enerverend is of die nu als zichzelf, met Zero 7 of Junip speelt, en een droompopband als Mist. De onbalans zit in het feit dat Takka Takka niet stevig rockt noch droompop maakt. De songs die ze maken hebben een loungy karakter dat aansluit bij het Yo La Tengo van het begin van de noughties. Het is duidelijk dat de band dat ook zelf inziet en getuige daarvan is een tussendoortje als The Optimists Were Right dat daardoor eigenlijk beter uit de verf komt dan geprononceerde songs als Silence en The Takers. Hoewel de songs op zichzelf niet helemaal uit de startblokken lijken te komen, heeft Takka Takka’s derde uiteindelijk wel een usurperende uitwerking. Ergens halverwege valt de luisteraar onverwachts toch ten prooi aan een groove en toont het gekozen pad tamme roadtripritmes met indierockaccenten zijn ware kleuren. Wie geen pakkende rocksongs met hakige percussie verwacht, maar wel gevoelig is voor de indierocktrend met uitgebreide, gelaagde ritmesecties zal met Takka Takka goed uit de voeten kunnen.

Migration valt uiteindelijk altijd op zijn plaats en een inventief muzikaal moment hier en daar doet ook een criticus smelten. In de understated indierock kunnen de mannen van Takka Takka nog verassend veel eclectische trends kwijt en daarin schuilt de onvermoede aantrekkingskracht van deze New Yorkers.