Tired Pony - The Place We Ran From

Met de nodige bombarie bereikten ons de geruchten over een nieuwe samenwerking met Gary Lightbody (Snow Patrol) en Peter Buck (REM) aan het hoofd, onder de naam Tired Pony. Een teaser was al enige tijd op het web te bewonderen en de eerste geluiden waren goed. Het album, The Place We Ran From, blijkt niet alleen door het bovengenoemde tweetal te zijn gemaakt, maar kan leunen op een indrukwekkende lijst gevierde muzikanten. Daaronder vinden we bijvoorbeeld Richard Colburn (Belle & Sebastian), singer-songwriter Iain Archer, Tom Smith (Editors), M Ward en Zooey Deschanel (die laatsten vormen tezamen She & Him).

Het moet een helse klus geweest zijn om al deze neuzen dezelfde kant op te krijgen. Tired Pony klinkt desondanks als een behoorlijk hechte band en hoewel voor details druk gevarieerd wordt in de bezetting is de stijl redelijk constant. The Place We Ran From bevat een selectie zachte en rustig rockende popballads met hier en daar wat folky of regionale effecten in het instrumentarium. De songs klinken over het geheel genomen gemoedelijk en zijn ontdaan van opvallende expressieve uitspattingen. Het ene lied pakt wat beter uit dan het andere, maar er zijn geen grote niveauverschillen. Voor het grootste gedeelte kunnen we genieten van Gary Lightbody’s bekende vocale prestaties. Alleen op I Am a Landslide wordt de hoofdrol vervult door de lichtere klanken van Iain Archer. Gaandeweg begint echter een gevoel van gemis te overheersen. Het gemis van een klik, magie, chemie of impressie. De momenten waarop het gezelschap echt indrukwekkend presteert, zijn beperkt en dat is teleurstellend voor zo’n colofon vol bekende namen. Bovendien doet het geen recht aan de voorafgaande bombarie. Waar Tired Pony vooral punten mee scoort, zijn de eenvoudige songs die de vocalen van met name Gary Lightbody en ook Tom Smith (The Good Book) in een onbezoedelde vorm laten weerklinken. Voor fans is het begrijpelijke verplichte kost en The Place We Ran From is geenszins een slechte plaat. Er valt echter niet aan te ontkomen dat de verwachtingen hoger waren.