Stornoway - Beachcomber's Windowsill

Stornoway heeft weinig van doen met het Schotse plaatsje op Isle of Lewis. In plaats daarvan gaat het hier om een Britse band, die met hun debuutplaat Beachcomber’s Windowsill door de krant The Guardian direct als hun nieuwe favoriet werd uitgeroepen. Groot-Brittannië is bij uitstek een bandjesland, dus daarmee worden hoge verwachtingen gewekt.

Stornoway is afkomstig uit de universiteitsstad Oxford. Vreemd genoeg ken ik niet veel andere precedenten dan het ondergewaardeerde Goldrush. Wie wil kan in de dictie wellicht Oxfordiaanse trekjes ontdekken als dat hiermee is gedefinieerd. Beter kan de gelijkenis worden gezocht bij de bands in de Willkommen Collective, zoals bijvoorbeeld het heerlijk ontspannen folkpopgeluid van The Leisure Society. Ook liefhebbers van Fleet Foxes, indien ze bereid zijn concessies te doen aan de nostalgische folkklank, vinden met Stornoway een nieuwe ster aan het firmament. De kraakheldere stem van voorman Brian Briggs, soms in celestiale meerstemmigheid met de overige bandleden, laat Fleet Foxes in herinnering veelvuldig weerklinken. Er worden geen consessies gedaan aan het poplied. Daardoor grenst Stornoway soms aan het gevoel van lichtvoetige jaren ’60 pop compleet met een orgeltje. Desondanks betreft het een folkgezelschap in hart en nieren. Ze overspannen beide genres met ongelofelijk gemak. Dat werkt op zijn beurt zo ontspannend dat Beachcomber’s Windowsill niet alleen een zeer engagerend, maar vooral ook een gelukzalig geluid krijgt. Onschuldig en zorgeloos zijn andere woorden die onmiskenbaar verbonden zijn met dit wonderbaarlijk fijne album. De titel Beachcomber’s Windowsill (vrij vertaald: Strandbewoner’s Raamkozijn) sluit daar naadloos op aan. Terwijl The Leisure Society de ontspanning zocht in dromen, blijft Stornoway met beide benen opgewekt op de grond staan. Het levert een meer dan welkome nieuweling in het Britse poplandschap op.

De vernaming naar de plaats Stornoway is het gevolg van weer- en scheepsberichten. Het mag duidelijk zijn dat er met de band echter geen vuiltje aan de lucht is. In deze tijden van crisis en wereldwijde verharding vormt het debuut van Stornoway welhaast perfect escapisme.