The Miserable Rich - 12 Ways to Count

12 Ways to Count is één van die sporadische albums die je hoort en daarna zou een wereld zonder niet meer compleet zijn. Tijdens de formatieve opnamesessies verzamelde het oorspronkelijke duo James de Malplaquet en Willem Calderbank (Grape Authority) de andere bandleden, maar dat de band nog geen jaar samen is, valt niet te merken. Met ervaring in huis uit de folktronica, een 8-koppige alt folkband (Shoreline) en inspiratie van ex-Zombie zanger (Colin Blunstone) en de orkestbewerkingen van Kraftwerk door Balanescu, werd een kamerensemble opgezet dat popmuziek speelt. Moeiteloos bewijzen ze dat er voor akoestische strijkers enorm veel toepassingen zijn in de originelere indiepop. Zodanig dat je je zelfs afvraagt waarom je in het verleden met inferieure kwaliteit hebt kunnen leven. The Miserable Rich klinken alsof ze oertraditionele structuren in segmenten hebben afgebroken en heel zorgvuldig weer hebben opgebouwd, totdat er een modern, bijna avant-garde geluid ontstond, geconstrueerd met eeuwenoude middelen. Het resultaat is fabelachtig mooi, ontneemt je de adem en laat je met twijfelachtige verzadiging achter. Immers, het verrast uit totaal onverwachtse hoek en is daarmee de spreekwoordelijke donderslag bij heldere hemel. Het zal nog vele hoofdbrekens vergen dit te evenaren. Alle songs zijn van een ongehoord hoog niveau en daarbij nog eens buitengewoon intelligent en spitsvondig. Ze tonen zich meester op ieder vlak. De etherisch, licht rasperige stem weet te springen en te drijven. Hij overtuigt iedere song weer en kleurt goed bij de akoestische arrangementen. The Miserable Rich hebben met hun aanpak indiepop vervolmaakt door te ontroeren met puur muzikaal talent.

Read more...

Get Well Soon - Rest Now, Weary Head! You Will Get Well Soon

De grootsheid van het geluid zal nooit doen vermoeden dat achter dit album eigenlijk vooral één man schuil gaat. De Duitse Konstantin Gropper verzorgde niet alleen de composities en zang, maar speelde vrijwel alle instrumenten in en deed ook de productie. Dit wetende boezemt de diepte en complexiteit van zowel composities als arrangementen nog meer ontzag in, want zelfs voor een divers getalenteerde, ervaren band zou dit een topprestatie zijn. Get Well Soon werd al terecht vergeleken met Radiohead en Arcade Fire, daar voeg ik graag nog Archive, The Dears, Cherry Ghost en Ghost Trucker aan toe, hoewel de lijst namen uit het alternatieve circuit schier eindeloos kan zijn. Waarschijnlijk heeft Konstantin’s sympathiseren met een beweging die zegt wars te zijn van hedonisme, retro en modegevoelige tijdgeest hier mee te maken. Direct is duidelijk dat zowat alles kan gebeuren in deze exceptioneel avontuurlijke muziek. Van begin tot eind schiet het album vele kanten op in een stijl die niets ongevoelig laat. Een donkere dreiging vloeit met constante kracht en urgentie van betoverende klanken naar kille, gejaagde ritmes en gedreven, spookachtige melodieën. Toch behoudt GWS genoeg afstand om onbezorgd te laten genieten. In Duitsland ging men al meermalen overstag voor die kleine wonder. Met artistieke bravoure mag dit album zonder twijfel magistraal heten. Ondergaan is een onvergetelijk mooie ervaring.

Read more...

Tazio & Boy - Note-book

Tazio & Boy is een Franse groep die folky indiepop maakt zoals die in Portland vaak spontaan lijkt te ontspringen. Note-book lijkt zo vanaf het begin al voort te kabbelen, bijna alle nummers volgen elkaar moeiteloos op. Daardoor krijgt het album iets meditatiefs, dromerigs of sprookjesachtig. De low-fi aanpak zorgt voor een rustig klankbeeld, bij vlagen verstild, maar omvat je ook met lichte dwang. Dit is niet in de laatste plaats de verdienste van de aangenaam combinerende donkere zanger en hese zangeres. Vanuit de detaillistisch opgebouwde begeleiding van gitaartjes en piano, soms ondersteund door klassiek aandoende strijkers, komen juweeltjes als het treffende Houses and Roads voort. Dit wordt gevolgd door het verrassend zwaar aangezette nummer Sylvia, alles in hetzelfde tergende lage tempo. Complaint is dan weer dreigend en donker, op dit soort momenten toont de zangeres zich de sterkere speler. Als zij plotseling uit haar schulp kruipt, geeft ze Tazio & Boy bijna iets angstaanjagends mee, spookachtig (Watch Out). Leuke eigenzinnige samples en kleine experimentele trekjes maken Note-book precies wat het impliceert. Het feit dat de meeste nummers korte miniatuurtjes zijn die als een vleugje frisse wind langs je wangen strijken, benadrukt dat gevoel nog eens. Het album had hier en daar wat extraverter kunnen zijn, over het algemeen is het een overtuigend debuut uit onverwachte hoek.

Read more...

Adem - Takes

Dit project van Adem Ilhan bevat louter covers van nummers die hem op verschillende momenten geïnspireerd hebben. Na twee prachtige albums met een uniek geluid en composities is dit een verrassende aanpak. Het is echter niet echt verrassend dat er van ieder nummer weinig origineels overeind blijft. Adem zet nummers van onder andere PJ Harvey, Björk en Yo La Tengo zorgvuldig naar zijn hand. Zo weet hij van Takes een album te maken dat vooral op details en toon te onderscheiden is van zijn eigen werk. Aangezien Adem’s debuut voor mij een eyeopener was, is het des te mooier enkele muzikanten gepresenteerd te krijgen die dat voor hem betekenden, wat dit een bijzonder persoonlijk plaatje maakt. Daarnaast is het niet moeilijk het waagstuk te respecteren, want hoe maak je van nummers die je zelf bewondert een versie die dat evenaart? Adem startte met uitgeklede versies van covers die hij live speelde en vulde deze vervolgens tijdens het opnameproces instinctief in. Niet iedere cover heeft exact één origineel als fundament. Mede hierdoor is zijn eigen stijl zo herkenbaar bewaard gebleven. De albumtitel is voortgekomen uit de werkwijze. Uiteindelijk focuste Adem zich op het invloedrijke decennium 1991 tot 2001. Alle welgemeende moeite ten spijt moet ik bekennen dat tussen het genieten door, ik zijn eigen werk wel mis. Het is duidelijk dat niet alle nummers op zijn instrument- en stembeheersing zijn geschreven en dat is jammer. Eigenlijk klinkt het geheel vol en vlak tegelijk: de songs spreken minder, het charmante, rammelende randje is er vanaf. Aangename uitzonderingen zijn Tears Are in Your Eyes (Yo La Tengo) en het ongebreideld emotionele Unravel (Björk). Takes blijft desondanks wel een bijzonder album met misschien veel betere covers dan de meesten zouden produceren. De volgende keer hoop ik toch weer op echt eigen materiaal.

Read more...

Ben Sollee - Learning to Bend

Ben Sollee is een begiftigd cellist, die pas nog te horen was op het prachtige conceptalbum van Abigail Washburn. Hier laat deze getalenteerde muzikant ook zijn compositorische kunsten gelden in een hemelse singer-songwriter plaat. Stilistisch laat hij Learning to Bend aangenaam tussen klassiek, folk, pop en jazz of blues zweven. Waar de cello bij anderen doorgaans gebruikt wordt als sfeermaker in strijkersarrangementen, is het gebruik van dit instrument door Ben Sollee op meerdere momenten exceptioneel te noemen. Even opmerkelijk is het gemak waarmee jaw harp op didgeridooachtige manier en americana samenvloeien in Burry Me With My Car. Dan kan de verbazing niet meer op als het album voortzet met de lieflijke klanken van de harp (Bend). De open, vaak sobere begeleiding laat de songs goed uitkomen. Zijn iets beknepen stem blijkt een even wendbaar instrument, die boodschappen brengt met overtuiging. Centraal staat de worsteling van menselijke volharding. Mooi geïllustreerd door een metafoor dat riet met groter gemak de storm doorstaat dan de sterkste boom. Een even ontroerende als aanstekelijke belichaming hiervan vind je in It’s Not Impossible en het overige veelvoud aan hoogtepunten. Zijn dynamisch buigbare optimisme zou veel mensen moeten aanspreken of motiveren. Een prettigere manier om engagement te bereiken kan ik me niet wensen. Learning to Bend kan uitbundig en bezinnend zijn, maar is vooral uitzonderlijk muzikaal. Ben Sollee brengt ons een juweeltje van een plaat dat strijdbaar is voor een eigen genre.

Read more...

The Explorers Club - Freedom Wind

Zo een overtuigende revival van de zonnige, vrolijke, luchtige en energieke jaren ’60 en ’70 pop hebben we lang niet gehoord. Je gaat geheid voor de bijl voor de aanstekelijke koortjes en refreintjes die de songs dragen in complexe harmonieën. Enkele rauwere rockaccenten houden de spanning in de lichtvoetige sound. The Beach Boys en The Byrds klinken erg dichtbij, maar het strandgeluid komt niet van hun woonplaats in South Carolina. Dit zestal klinkt zo fris dat het verleden heden wordt. Velden vol heerlijk geurende bloemen rollen je over de heuvels tegemoet. Je verzetten is zinloos. Het mooie is ook nog dat ze de instrumentatie enorm divers en gelaagd hebben ingezet, zo komt er weldegelijk eigen karakter naar voren vanaf Lost My Head, dat niet veel later ontaardt in het mierzoete Do You Love Me? en met het mellowe If You Go ben je overwonnen. Het combineren van de structuren van close harmony met een vleugje vervormers, banjo en zelfs wat folk (Safe Distance) maakt dat hun stijl aan ruimtelijkheid wint. De verkenningen van The Explorers Club hebben hen duidelijk naar het verleden gebracht, maar veel risico hebben ze niet genomen. Het moet gezegd dat ze juist daardoor die fijne ontspannen onbezorgdheid hebben kunnen houden. De nostalgie zegeviert. The Explorers Club laat me terugverlangen naar een tijd die ik nooit heb gekend, zonder schaamte.

Read more...

Jeremy Jay - A Place Where We Could Go

Eigenlijk maakt Jeremy Jay doodsimpele, toegankelijke muziek, maar dan wel met een formule die geboren lijkt in de jaren ’50 en ’60. Hij appelleert aan liefhebbers van eenzaam rondtrekkende singer-songwriters van die tijd, anderzijds is hij ook beïnvloed door de zegetochten van de beginnende rock ’n’ roll. Gitaarakkoorden, rifjes en lichte percussie begeleiden in al hun eenvoud de songs van Jeremy, die zingt met een heldere stem die een afstand lijkt te hebben overbrugd. Wel zijn er momenten waarop je kan merken dat hij invloeden meepikt van de vrije genres in de 21steeeuwse indiepop. Vooral de twee nummers aan het slot van het album weten dergelijk eigen geluid te verwezenlijken. Er hangt een prettig lome sfeer in zijn muziek, zonder dat hij de aandacht van de luisteraar verliest. Het is perfect voor nostalgische buien of onderweg op regenachtige dagen. Het lijkt geïnspireerd door het norse en sombere van het Engelse landschap, maar opmerkelijk genoeg komt Jeremy uit California. De relatief korte duur van het album is eigenlijk een voordeel, want voor een echte langspeler is iets meer diversiteit en eigen karakter nodig. Voorlopig klinkt A Place Where We Could Go als een nieuwe echo van oude helden.

Read more...

Aimee Mann - @#%&*! Smilers

Inmiddels bij haar zevende soloalbum aanbeland kan rustig worden gesteld dat Aimee Mann een van de ware troubadours van hedendaags Amerika is. Ze kenmerkt zich al jaren door een eigen kijk op de wereld, verpakt in een eigen sound, verteld in doortastende lyrics. Middels de visuele apotheose van de film Magnolia vond ze de weg naar een breder publiek en week in de albums die volgden niet van de soundtrackachtige koers af. Het nieuwe album Smilers is opnieuw getekend door haar zo herkenbare sound, waarbij A Girl Called Eddy en recentelijk Sandrine aansluiting zochten. Waarom zou ze afwijken van een formule die haar duidelijk op het lijf geschreven is? Je zou hoogstens kunnen opmerken dat haar krachtige, vertellende stijl alsmaar versterkt. Toch onthult Smilers een glimp van een nieuwe ontwikkeling, die hangt naar puurdere instrumentatie (o.a. Stranger into Starman). Hoewel de songstructuren vergelijkbaar blijven, is ze erin geslaagd om met rijke akoestische arrangementen songs als The Great Beyond en Medicine Wheel muzikaal een andere richting te geven. Dit geeft haar zinderende stem zo mogelijk nog meer zeggingskracht over de gelaagde accenten. Voor de fans een verrassende toegevoegde spanning. Smilers concentreert zich op de door haar geliefde excentriekelingen, die zich op verschillende manieren aan de rand van de samenleving begeven. Opbouwend naar het slot van het album raakt ze zo, dat ze zichzelf meermalen voorbijstreeft. Bevestiging is al jarenlang overbodig. Aimee Mann is een niet meer weg te denken talent en Smilers wederom een onmisbaar resultaat.

Read more...

The Ocean Floor - Tall Tales and Small Tales

Wederom een act om te onthouden uit Portland, Oregon. De songs van The Ocean Floor brengen hulde aan een prettig gestoorde natuur, maar zonder te vervallen in muziekloze concepten. Tall Tales and Small Tales kent een beteugelde chaos die herinnert aan Paul Thomas Anderson’s Punch-Drunk Love en zet op dezelfde manier zintuigen scherp. Er lijkt maar één muzikale vergelijking recht te doen aan deze creativiteit en dat is met Alfie, met name hun album Do You Imagine Things. Zowel de structuren als de stem hebben duidelijk verwantschap. Dissonanten voeren vaak de boventoon. Het hoeft niet allemaal tot in de puntjes perfect te zijn. Integendeel, op deze manier weet The Ocean Floor de juiste snaar te raken. Gitaar en strijkpartijen lijken elkaar tegen te spreken, terwijl ze toch de clowneske zangpartijen ondersteunen. Het resultaat is geborgen en lethargisch. Hieruit blijkt vooral het enorme speelplezier en dat heeft een aanstekelijk effect. Het is een staaltje compositie die modern klassiek niet vreemd is. Freakfolk, jazz en pop vloeien samen en kabbelen voort alsof het altijd zo bedoeld was. Hetzelfde geldt voor het vleugje nostalgie en vooruitstrevendheid. Tegelijkertijd is er ook ruimte voor vertedering in sfeervolle melodietjes met bijna romantische betovering. Het vraagt enige inzet om de onconventionele songs op waarde te schatten. Als je met een open geest het album afluistert, wordt die moeite echter al snel beloond. It takes you by surprise.

Read more...

Jape - Ritual

Het misleidend moeizame openingsnummer is onnodig, later komt gelukkig Jape´s ware aard vanzelf naar boven. Ze laten een iets rauwe stijl horen, die zwaar leunt op monotone ritmes. Er wordt overvloedig gebruik gemaakt van elektronica en synthetische beats, terwijl de losse uitvoering soms bijna slordig is. Waar de één het nog sympathiek zal noemen, vindt de ander het waarschijnlijk de plank misslaan. Binnen enkele nummers gaat melodie een steeds grotere rol spelen. De bruuske nummers kunnen aanstekelijk zijn, maar over het geheel is Jape redelijk zachtaardig. De schommelende kwaliteit zij ze vergeven, zolang ze tegendraadse songstructuren neerzetten. Dan doet de sound denken aan de nieuwe Guillemots en Grand National. Voor rustigere akoestische ballads moet een tandje bij. Hoewel nog niet volgroeid en soms onvast introduceert Ritual alvast een eigen basis. Zich tussen elektropop en conventionele indiebands begevend, zijn het vooral de licht dansbare ritmes die van Jape een succes kunnen maken.

Read more...

Fleet Foxes - Sun Giant EP

Op de valreep en in het kielzog van een volledig album recenseer ik dit juweeltje van een EP. Als je op zoek bent naar de bijzonderste act uit Amerika van het moment, stop dan met zoeken. De Fleet Foxes hebben het en ook nog op een enorm aangenaam luisterbare manier! De aanpak mag dan experimenteel zijn, alle nummers op dit minialbum zijn indiepoppareltjes van zeldzame klasse. Hun trademark bestaat uit harmonieuze meerlagige samenzang. Hierin verwerken ze folk, klassiek, Gregoriaans, Middeleeuwse en Renaissance muziek. Toch vinden ze zelf dat barok de hoofdrol speelt in de muziek die toch onmiskenbaar pop blijft. Open je hart, laat Sun Giant binnen en raak verzadigd van een heerlijk muzikaal gevoel. Een aparte aanrader, maar met een beetje moeite kunnen Fleet Foxes ook publiekslieveling worden.

Read more...

Camille - Music Hole

Een lid van Nouvelle Vague doet vooruitstrevende muziek verwachten. Dat is precies wat Camille in 2005 leverde. Ze toonde zich een klankkunstenaar door niets anders te gebruiken dan haar eigen stem. De omstreden enkele toon die als letterlijke rode draad door het album heenliep is weg, maar de stem in al zijn facetten is gebleven. Human beatboxes en ritmische accenten maken met haar zangtechnieken een funky geluid, vrolijk en zomers. De funkinvloed zet een stap naar toegankelijkheid, maar Camille tovert speels allerlei stijlen uit haar strot. Het zeer diverse Music Hole had ook Music Whole mogen heten. Avontuurlijk krijgt een nieuwe dimensie, terwijl sensualiteit wat naar de achtergrond verdwijnt. De vrolijke euforie kan op aparte wijze omslaan in bezinning en andersom. Fragmentarische pianoriedels ondersteunen waar nodig. Hoewel deze experimentele aanpak in Frankrijk al eerder leidde tot een sensatie, lijken we hier in Nederland koel te blijven onder haar muzikale capriolen. Jammer, want Camille is het zeker waard.

Read more...

The Cloud Room - The Cloud Room

Bij opening zwelt een evenwichtige golf van klanken met dynamische wisselingen en subtiliteiten aan. Het is gelijk duidelijk dat The Cloud Room het gemiddelde met overtuiging ontstijgt. Het is melodisch sterker dan bijvoorbeeld Kaiser Chiefs en uitdagender dan puntige garagerock bandjes. Hoewel ze minder toegankelijk zijn dan The Killers en minder drammerig dan Bloc Party, kunnen ze als een even grote bom ontploffen. Luister bijvoorbeeld naar Blackout! dat een Franz Ferdinand-achtige hitgevoeligheid heeft: catchy, herkenbaar en niet tijdgebonden. Single en reclamesoundtrack Hey Now Now pakt groots uit met emotie, een ijzersterke tref. Wat het artwork doet vermoeden spreekt ook uit het sentiment. Beweeglijk, veranderlijk, fris The Cloud Room past in alle facetten van de stad. Rustiger nummers completeren het album goed en kennen flink wat lyrische diepgang. Bijna alles is even memorabel. Terloops worden ook nog sterke experimentele ontwikkelingen meegepakt. Behoort onbetwist tot het beste van de Brits geïnspireerde indiescene.

Read more...

Pacific! - Reveries

Pacific! is een elektropop project van twee Zweedse jeugdvrienden. Inmiddels volwassen, vonden ze elkaar opnieuw om materiaal te smeden dat fantastisch werkt voor DJ’s, grote festivals en tegelijkertijd prettig intiem van sfeer blijft. Een zonnige jaren negentig sound wordt gedragen door toegankelijke melodietjes en innemende muzikale invulling met zoete achtergrond vocalen en leuke samples. Geïnspireerd door Franse elektropop ontpopt Pacific! zich tot het Scandinavische equivalent van Phoenix. Ook Westcoast pop is nooit ver weg. Reveries is een consistent album dat uitnodigt te ontspannen of dansen naar wens. De pakkende ritmes spreken de taal van je gemoedstoestand. Het kenmerkende artwork is van Stephane Manel, die aan al hun projecten meewerkt sinds een ontmoeting in Parijs. Soms zou je willen dat ze eens echt uit de band sprongen, maar in hun huidige staat zouden ze wel eens flink potten kunnen gaan breken bij het grote publiek. Waarom wat veranderen? Boven Pacific! is geen vuiltje aan de lucht.

Read more...

Semifinalists - 2

De titel laat weinig aan de verbeelding over. Dit is het tweede album van deze Londonse band, die ontstond door de samenwerking van de leden aan een soundtrack voor een bevriende filmmaker. Het bedwelmend beeldende van hun debuut is er hier wel vanaf. Een beetje in de richting van de recente ontwikkeling van Guillemots maakt ook hier een grote rol voor de ritmesectie dat de anders wat etherische psychedelische popsongs goed dansbaar worden. De open structuur van de nummers maakt 2 ook direct toegankelijker. Over het geheel zijn de wilde haren glad gestreken. 2 klinkt dus minder zwaar en donker, maar uptempo wel catchier. De nummers hebben iets aan magie en originaliteit ingeboet, daar staat een sterker elektropop album tegenover. De gebruikte jaren tachtig effectjes doen denken aan Grand National. Met abrupte sprongen houden ze je scherp. Semifinalists schept nog steeds volstrekt eigen werelden, het is alleen makkelijker geworden toe te treden.

Read more...

Wild Beasts - Limbo, Panto

Het ontzagwekkende landschap van het Lake District heeft een aparte uitwerking gehad. Deze jongens nemen de gok volledig zichzelf te zijn en daarmee veel origineler dan de meeste indiebands van dit moment: vreemd, uitnodigend, uniek misschien. Limbo, Panto is volledig over de top. Wild Beasts krijgt een urgente cultstatus door een onschuldig volkssfeertje dat ruikt naar vervlogen tijden te combineren met een clownesk Brits comedy gehalte. Onwillekeurig ga je geheid voor de bijl door deze ongekend sympathieke gekte. Voor een typering grijp ik voorzichtig naar The Immediate en de high-pitched vocalen knipogen naar Delays en Antony Hegarty. Het is operette in aanstekelijke popsongs, maar ook heel overtuigende muziek. Mooie melodieën worden begeleid door ritmische composities, alles met rauwe accenten. De uitvoering is heel dynamisch en kent minutieuze precisie, de chaos van het eerste gehoor ontkrachtend. De volgende gouden greep van het Domino label? Laten we hopen dat Wild Beasts niet slachtoffer van vertwijfeling wordt.

Read more...

Baltic Fleet - Baltic Fleet

Baltic Fleet beweegt zich in een genre dat zich tussen DnB, pop en ambient in bevindt. Het album bevat veel soundscapes met zware percussie. Het is bijna overbodig te vermelden dat het ritmisch erg sterk in elkaar zit. Uit de titels blijkt dat deze Britten zich vooral laten inspireren door het Baltische gebied en andere noordelijke regio’s. Daarmee laten ze zien dat zoiets niet alleen hoeft te leiden tot verstilde momenten. Het klinkt een beetje als Sickoakes, een beslagen Sigur Rós op dreef, of een minder zweverige versie van het onderschatte Engineers. De uitgesponnen composities komen vaak net te langzaam op gang en kennen momenten waarop eentonigheid loert. Daar staan intrigerende nummers als Pebble Shore en Berlin 8MM Deep tegenover. The Design is zelfs mooi te noemen. Toch vooral door de razende treinritten snak je na afloop naar een beetje rust. Bij vlagen wel erg lekker.

Read more...

Scouting for Girls - Scouting for Girls

In thuisland Engeland steeg dit album zonder pardon naar nummer één in de charts. Doorgaans is dat een aanbeveling, maar het heeft even geduurd voordat wij van dit album mochten genieten. Hier zijn ze dan. Dit debuut brengt ons een opnieuw fris indiebandje dat gelijk doet denken aan Athlete gecombineerd met de opzwepende drammerigheid van Ghosts, hoewel weer minder rauw dan Air Traffic. Het is duidelijk in welke hoek deze band geplaatst moet worden, ook dat dit een doorslaand succes zou kunnen worden aan onze kant van de zee. De drie singles die dit album al heeft opgeleverd zijn terechte hits geworden. De aanstekelijk repetitieve melodieën zetten zich direct vast onder de huid. Soepel spel en een vleugje humor doet de rest. Scouting for Girls getuigt dat er nog altijd ruimte is voor dit soort energieke indiepop in Engeland. Geldt dat ook voor het vaste land?

Read more...

Avishai Cohen Trio

Avishai Cohen toont zich een weergaloos bassist en componist. Gently Disturbed is verre van een standaard jazzalbum. Het bevat negen originele en twee interpretaties van traditionele composities. Het trio heeft een conventionele piano-bas-drumbezetting, maar ontstijgt conventionaliteit onmiddellijk in hun spel. De opening is een pianopartij die direct van Debussy ontleent lijkt. Daarna ontwikkelt de sfeer richting de hedendaagse muziek en wordt filmische jazz. Alle nummers staan in eerste plaats in dienst van melodie, daar zijn geen franjes of opsmuk voor nodig. Juist op deze manier demonstreert het trio zijn virtuositeit op de instrumenten. Uitbundigheid, vrolijkheid en een snik komen in perfecte harmonie samen. In vloeiende ritmewisselingen is er zowel in hoog als laag tempo volledige controle, zonder over te slaan in nervositeit. Avishai verzorgt ook moeiteloos melodieën met zijn bas, doet het even sprankelend klinken als de piano ondanks de norse ingetogenheid van het instrument. Intrigerende en exploratieve composities vullen Gently Disturbed. Een waar kunstukje.

Read more...

Sara Bareilles - Little Voice

Hoeveel meisjes achter een piano zijn er al niet langsgekomen? Waarom zouden we nog opkijken van de zoveelste? Little Voice is een album met soulvolle pop, maar blijft soms dichterbij Fiona Apple, dan bij een Amy Winehouse. Het rockt en funkt iets meer dan de zeer emotieve uitbarstingen van alternatieve genregenoten, zoals Maroon 5 dat ook kan. Het nummer Love Song bijvoorbeeld schalt al tijden over MTV en radiostations. Daarmee is deze singer-songwriter nu al moeilijk te missen en een commercieel succes. Zoals vaak met dergelijke instant hits, blijkt de ware waarde pas bij beluistering van het hele album. Gelukkig vecht Sara Bareilles zich op het album echt vrij van de jukebox. Een serie zeer radiovriendelijke popsongs volgen. Inhoudelijk en muzikaal is het allemaal niet zo heel vindingrijk. Pas als het zoete gepolijste sausje een beetje terughoudend wordt, krijg je een pareltje als het ritmische Come Round Soon of zweverige afsluiter Gravity. Eerder dit jaar hoorden we in dit publieksvriendelijke genre al A Fine Frenzy met een bescheiden meesterwerkje. Dat niveau wordt hier niet gehaald. Wat maakt het uit? Succesvol is ze al. Uiteindelijk klinkt het resultaat erg goed, maar mist wel wat eigen identiteit.

Read more...

Sandrine - Dark Fades into the Light

Als dochter van een dominee was de kerk Sandrine’s eerste aanzet tot muziek. Haar talent ontwikkelde pas echt toen ze het gezin rigoureus de rug toekeerde. De seculaire muziek was een openbaring. Haar Australische debuut volgde snel en succesvol, waarna de roddelpers haar muzikale onafhankelijkheid bijna neersloeg. De redding kwam in muziek en liefde toen ze haar pijlen op Amerika richtte en producer Malcolm Burn vond. Van deze worsteling is op het album niets te merken. Vanaf het begin gaat er een ontspannen sfeer van uit. Met krachtige, verhalende stem voert Sandrine je door een aantal mooie ballads. Het viert de schoonheid van simpele dingen in het leven als een frisse, zomerse zonsopkomst. De inspiratie is terug te voeren op singer-songwriters van de sixties. De songs bevatten een natuurlijk americanalaagje met een zinderend broeigevoel. Het doet me denken aan voormalig landgenote Sarah Blasko of A Girl Called Eddy en Aimee Mann. Volstrekt een schot in de roos.

Read more...

Jim Noir - Jim Noir

Dit is de eponieme opvolger van Tower of Love die hier volledig over het hoofd gezien werd, ondanks veelvuldig gebruik in reclames in bepaalde landen. Jim Noir maakt psychedelische funk met beetje bombast die precies het juiste stukje repeteert, zodat de vaak simpele teksten van de refreintjes zich onmiddellijk in je kop nestelen. Een veelal onmiskenbare Britse sixties sound gegoten in de vorm van dansbare, hitgevoelige nummers met en neus voor harmonie en aanstekelijke melodietjes. Daarnaast refereert hij in elektronicagebruik constant aan niet de minste namen: Air, St. Etienne, Stereolab en een beetje HaHa Sound van Broadcast. De mosterd komt van vele plaatsen, toch weet Jim Noir telkens een uiterst origineel concept neer te zetten. Het pakkende What U Gonna Do kan een zomerse cabrio-hit worden met treffende nostalgie en frisse moderniteit. Het steekt allemaal vrijwel feilloos in elkaar. Doordat er ruimte is om de potentiële hits af te wisselen met meer getemperde nummers is ook het album als geheel goed te beluisteren. De soundtrack voor vele feestjes, of gewoon een ontspannende vrolijke bui.

Read more...

Tindersticks - The Hungry Saw

Dit is Tindersticks eerste album in vijf jaar en er is al veel over geschreven. Dat nodigt uit voor een onconventionele typering van hun geluid. Onherroepelijk valt direct de doorleefde stem van Stuart A. Staples op, die probleemloos de gevoelige melodieën draagt. In eerste instantie lijkt het album te openen met bassen en ritmes die een verrassend retro en soulful gevoel belichamen, om vervolgens snel om te buigen naar een geluid dat stoelt op americana (White Sands) in combinatie met solide piano ballads (Aimee Mann). Hoewel Tindersticks toegankelijker is, doet het regelmatig denken aan het rauwe overengagement van Dez Mona en Destroyer. Dat het geluid hier getemperd en beteugeld is, verbetert de houdbaarheid van de afzonderlijke nummers. Met een zorgvuldige opbouw sleept Tindersticks je steeds verder de diepte in, een strategie die lijkt op wat David Sylvian kan doen. Er is een mooie balans tussen akoestische en versterkte klanken en wordt nergens overgecompliceerd. De soms net spookachtig dissonante, instrumentale stukken van de hand van David Boulter, roepen een droeve nostalgie op en vervolmaken de albumervaring. IJle strijkers zorgen voor filmisch ruimtelijke effecten in de stille productie. Flarden verleden raken het heden, een bijna perfect anachronisme. The Hungry Saw staat desondanks stevig in de tijd, de rijping zal plaatsvinden in de luisteraar.

Read more...

Mechanical Bird - 11 Songs for Perchers

Dit prachtig uitgevoerde album lijkt maar om een ding te draaien: vogels. Niet alleen het artwork en de teksten laten daar geen twijfel over bestaan, zelfs als samples komen ze regelmatig terug. Toch was het geen opzet, Mechanical Bird (oftewel Jakob Brixen) zag deze rode lijn met de tijd in het schrijfproces verschijnen. Het was nooit de bedoeling om hier een album van te maken en veel van de intieme songs bestonden aanvankelijk alleen als privé opnames. Gelukkig besliste Jakob ze uit te brengen als Mechanical Bird en zo is 11 Songs hier neergestreken. Het tempo is laag, de composities subtiel, de sound warm en natuurlijk. Hoewel veel invullingen een experimentele oorsprong hebben, mag met name door de opkomst van de freakfolk dit niet meer vernieuwend heten. Dat neemt niet weg dat Mechanical Bird genoeg te bieden heeft. De vogels verhullen veel emotie en symboliseren wat anders te complex zou zijn. Mooie melodieën en gelaagde opbouw zetten een sfeer neer die krachtig de pop met folk en natuur verbindt op een ritmische, bijna ambientachtige manier. Een verbintenis die gehoord mag worden.

Read more...

Soy Un Caballo - Les Heures de Raison

Soy Un Caballo is een zeer artistiek duo (Thomas Van Cottom en Aurélie Muller) uit België. Niet alleen maken ze onverwacht bijzondere muziek, daarnaast produceren ze ook zeer aangename videoprojecten. Zo ontstond onder andere een clip voor Only Getting Better van Stephanie Dosen. Muziek vult beeld hier wederom prachtig aan en bij beluistering waan je je regelmatig in de ongrijpbare werelden van Michel Gondry of het fantastische werk van Terry Gilliam. Les Heures de Raison vliegt nergens uit de bocht, noch vervalt het in nodeloos geëxperimenteer. De subtiele composities staan volledig in dienst van de songs, terwijl ze erop gericht zijn een ongeëvenaard geluid te ontvouwen. Dromerige klanken met tegendraadse percussie geweven tot wonderbaarlijke harmonieën. Dergelijke tour de force ken ik slechts van een beperkt aantal muzikanten, waaronder Sweet Billy Pilgrim, Ghost Trucker of singer-songwriter Adem. Het is pure kamerpop met zoetgevooisde stemmen, vooral gebouwd op uiterst originele vondsten met een klein donker folkrandje. Het orgeltje en de productie gedenken werk van Stereolab. Een duetje met Will Oldham tekent helaas voornamelijk de kracht van het duo op zichzelf. Het album heeft alles in zich om hoge ogen te gaan gooien in het alternatieve circuit, maar is misschien te avant-garde. Ik vind echter dat deze buitengewoon mooie prestatie gelauwerd mag worden.

Read more...

Justin Currie - What is Love For

Als hoofd van Del Amitri heeft Justin Currie al een hele carrière achter zich. Bagage die goed van pas kwam bij het maken van zijn eerste solo album What is Love For. Behalve zijn magistrale stem is er weinig over van de Del Amitri sound, wat ervoor in de plaats is gekomen overtreft alle verwachtingen. De zware rock stem combineert wonderschoon met de simpele op folk geïnspireerde popsongs. Er worden arrangementen gebruikt met originele instrumentatie zoals de harp. De donkere bassen geven de songs een mooie extra dimensie. Justin Currie is een songsmid van zeldzame klasse die met Schotse charme (liefdes)verhalen vertelt die niet genegeerd kunnen worden. Hij lijkt over enorme levenskracht te bezitten, die in zijn eenzaamheid diep raakt en emotioneert. Kennelijk kostte het een aantal jaren om hiertoe instaat te zijn, maar hopelijk is het een nieuw begin en geen eindstation. Voorlopig komen er heerlijke ballads uit zijn pen, veerkrachtig en divers. What is Love For laat je achter met het gevoel deelgenoot te zijn geweest van een groots moment dat nog lang na echoot.

Read more...

Lise Westzynthius - Siberian Mission

Een ijskoude titel voor een album dat een redelijk warme sfeer ademt. Siberian Mission is een goed vervolg op Rock, You Can Fly, dat laat zien hoe ver iemand kan komen na haar carrière begonnen te zijn met het zingen van kerstliedjes in de Parijse metro. Rock, You Can Fly is minder druk bezet en geproduceerd dan Siberian Mission. Mede daarom is dit album op eerste gehoor toegankelijker. De puurheid en ongepolijste emoties zijn echter nog altijd de voornaamste drijfveren van de songs. De licht hese stem van Lise komt wederom zonder gekunstel zeer goed uit de verf. Ze schuwt het grootse gebaar nergens en komt zodoende met een nieuwe set meeslepende composities die overal een warme ondertoon bewaren. Door een gezonde dosis experimenteerdrift ontaardt Siberian Mission nergens in een kopie van vergelijkbare Engelse, IJslandse en Deense bands. Het blijft bovenal een singer-songwriterplaat die zich moeiteloos op positieve wijze onderscheid van de massa. Met een geheel eigen stijl combineert ze muziekgenres uit vele windstreken. Zacht, dromerig en met rauwe, krachtige diepgang dingt Lise Westzynthius naar een plekje in de crème de la crème van de vrouwelijke singer-songwriters. Siberian Mission zet bovendien een boeiende stap naar een groter publiek.

Read more...

Lonely Drifter Karen - Grass is Singing

Grass is Singing begint door een kermisachtig sfeertje neer te zetten en vervolgens via een beetje volks bombast, te vergelijken met The Dresden Dolls, uit te komen in een ouderwets moderne muzikaal uitdagende gevoelige ballade. Dat zet de toon voor het hele album. Lonely Drifter Karen is het singer-songwriter project van Tanja Frinta uit Oostenrijk, maar heeft zijn wortels in extremen van Europa: Zweden en Spanje. Deze combinatie kennen we al van Christina Rosenvinge en hoewel het toeval zou kunnen zijn is de vooruitstrevende sound van Tanja een vergelijking met deze singer-songwriter waard. Ook landgenoot Clara Luzia kan dienen als referentie. Meest treffend vind ik nog wel Hanne Hukkelberg zonder elektronica en daarmee is het Europese karakter overduidelijk geïllustreerd. De licht experimentele effectieve arrangementen zijn van de hand van Spanjaard Marc Meliá Sobrevias en de percussie gelijkerwijs is voor rekening van de Italiaan Giorgio Menossi. De clash van noord en zuid heeft zich verenigd in de bijzondere persoon van Tanja als gulden middenweg. Dat werkt prachtig in dromerige werelden vol poëtische metaforen en mooie verhalen. Grass is Singing boeit van begin tot eind, goed voor bedrieglijke zomerdagen en niet voor muzikale lafaards.

Read more...

Karine Polwart - This Earthly Spell

This Earthly Spell is na een wat traditioneler geaard album Karine Polwart’s vierde solo werk. Dit keer zijn het haar eigen liedjes die de aandacht opeisen, de opener daargelaten waarvoor de teksten geschreven zijn door dichter Edwin Morgan. De inspiratie voor haar songs komen vaak uit haar eigen leven en staan met twee benen in de huidige maatschappij. Daar voegt ze met verve een poëtische diepgang aan toe, zodat behalve een mooi geluid er ook een goed verhaal verteld wordt. This Earthly Spell laat zich makkelijk classificeren als folk, maar daar is niet alles mee gezegd. Country en Keltische roots zijn een onderdeel van haar ballads, daar kunnen jazz en pop even makkelijk aan worden toegevoegd. De aangename muzikale bezetting tilt haar vocale capaciteiten naar een hoger plan, waardoor This Earthly Spell een prachtplaatje wordt met een uitnodigend akoestisch karakter.

Read more...