Maximilian Hecker - I Am Nothing But Emotion, No Human Being, No Son, Never Again Son

De Duitse singer-songwriter Maximilian Hecker kreeg het zelfs met de popomslag van zijn voorgaande album One Day niet voor elkaar om hier groot succes te boeken. Wat in Europa niet lukt, lukt overigens wel in het verre oosten, waar hij voor uitverkochte zalen speelt. Weliswaar waren One Day evenals het album daarvoor, I’ll Be A Virgin, I’ll Be A Mountain, niet zijn beste platen, maar Maximilian presteert gelukkig nooit zwak. Zijn kenmerkende romanticisme werd op deze platen op twee afwijkende wijzen over de top gedreven.

Ondanks het succes in Azië begon Maximilian na One Day enorm aan zijn kunnen, talent en zelfs de wereld te twijfelen. De verzorgde, glamoreuze uitstraling van het voormalig model verslonsde en hij zakte artistiek in een diepe put; de feeling voor zijn eigen werk verloren. Zijn nu zesde album, I Am Nothing But Emotion, No Human Being, No Son, Never Again Son, volgt toch nog snel en toont een Maximilian Hecker die middels zijn muziek weer uit het dal kruipt. Hij koos daarvoor een begrijpelijke vorm en bracht zijn romantische, lichte droompop ballads terug tot het skelet. Op I Am Nothing But Emotion is daarom zelden meer belangrijk dan zijn heldere, ietwat klaaglijke stem en de eenvoudig harmonieuze pianopartijen. Die zorgen voor tergende, pijnlijke en weemoedige melodieën met een sprankje hoop. Voor de opnames gebruikte hij hoorbaar hele basale apparatuur. De enkele microfoon legde thuis ook de straatgeluiden vast. De stille perfectie en volle klank van eerdere albums vind je dus niet terug op deze plaat. Wel krijgt Maximilian’s muziek door deze methode een natuurlijke intimiteit. Zijn stijl blijft onmiskenbaar, maar neemt uiterst eenvoudige vormen aan. De spaarzame versieringen geven slechts met mate het dromerige bombast weer.

Emotie is de leidraad in alle voegen en gaten van deze nieuwe songs. De zeggingskracht die daar nu vanuit gaat, is echter anders dan ooit tevoren. I Am Nothing But Emotion laat horen dat artiesten inderdaad soms hard moeten vallen om sterker en puurder terug te komen. Maximilian Hecker doet dat met mogelijk zijn beste album in jaren.