Owen Pallett - A Swedish Love Story

>> vrijdag 17 december 2010

Niet lang nadat zijn Heartland (eindelijk onder zijn eigen naam als singer-songwriter) werd uitgebracht, kwam Owen Pallett met een EP getiteld A Swedish Love Story. Gezien de diepe indruk die Heartland en eerder werk van zijn hand maakte, reden genoeg om die EP eens nader te beluisteren, zelfs al is die alleen nog digitaal en op vinyl verkrijgbaar. Het openingsnummer van de vijf songs tellende schijf doet vermoeden dat Owen Pallett zich middels synthetische kanten aan het diversifiëren is. Al gauw blijkt dat niet meer dan een avontuurlijk uitstapje. Het songschrijven van Owen Pallett ontwikkelt zich snel, maar Scandal at the Parkade kent de heerlijk kenmerkende gelaagde vioolklanken van de begiftigd muzikant en arrangeur. Het grootse gebaar dat Heartland karakteriseerde en op het podium op sobere wijze wordt gerecreëerd is ook weer deel van A Swedish Love Story. Desondanks klinkt de EP soms verrassend ingetogen en op Honour the Dead or Else zelfs kabbelend. Het beatzware Don’t Stop is zelfs een tikkeltje vlak voor Owen Pallett’s doen, terwijl de Son Lux remix die de EP afsluit met zijn warme klanken goed gelukt is. Uiteindelijk laat A Swedish Love Story horen dat Owen Pallett zijn horizon verbreedt en zich als muzikant ontwikkelt. Het kent niet de betovering van het album, maar is een goede showcase van de mogelijkheden.

Read more...

True Bypass - True Bypass

True Bypass wordt gevormd door het duo Chantal Acda (van Sleepingdog), een Belgische met Nederlandse wortels, en de Schotse gitarist Craig Ward (o.a. eerder van dEUS en The Love Substitutes). Deze verbluffende match speelt muziek die op natuurlijker wijze lijkt te ontstaan dan improvisatie. Imperfectie is een sleutelwoord in het harmonieuze getokkel dat de basis legt voor de voorzichtig fluisterende melodieën. Niet dat er fouten worden gemaakt, het spel is opzettelijk vluchtig gefragmenteerd, waardoor constant het gevoel blijft dat er niet een eenzijdige manier is om deze songs te spelen. Die songs zijn overigens van een eenvoudige pracht. Geen opsmuk en een getemperde emotie zetten de toon op dit eponieme debuut. Doordat Craig zo af en toe een toontje meezingt wordt een referentie bij Brown Feather Sparrow logisch, maar in zijn geheel doet True Bypass mij meermalen denken aan het ingetogener werk van Sufjan Stevens en dan met name zijn tussengerecht Seven Swans. Net als Matt Bauer begrijpt True Bypass dat expressie niet altijd in de nadruk zit. De songs zijn scherp genoeg gedefinieerd om met het prevelende en ad hoc karakter een absorberende intimiteit te bewaren. De negen songs zijn voorbij voordat je er erg in hebt. Goede kans dat je de ogen sluit en de gedachten de vrije loop laat bij beluistering van deze nummers, hoewel ze ook een meditatief karakter hebben dat simpele ontspanning teweeg brengt. Dit plaatje voorspelt veel moois in de toekomst.

Read more...

Warpaint - The Fool

>> zondag 5 december 2010

Sinds hun optreden op London Calling oogsten de dames van Warpaint veel positieve aandacht. Ook elders valt de band veel lof ten deel. Vrijwel iedereen is in ieder geval gematigd enthousiast over Warpaint’s The Fool. De debuut-EP bleef vorig jaar echter onder de radar. Sommigen menen dat onder invloed zijn de beste manier is om van The Fool te genieten, maar volgens mij is het beter om de muziek zelf zijn bezwerende beloop te laten.

De vier dames van Warpaint brengen überpsychedelische indiepopperige postrock. Dat geldt niet alleen voor de sfeer van het album, maar ook voor de afwisseling in de structuren en opbouw van de nummers. Waar er songs zijn waarin zinderende lagen een ritmische strijdvaardigheid verhullen die goed past in de postrock, kan in songs als Undertow de opbouw van en popsong de overhand krijgen. Voor mensen met minder stevige voorkeuren, zoals ikzelf, wordt The Fool daardoor een behapbaar album. De flinke stuwing en enigszins pregnante en dronerige ritmesectie worden mooi gebalanceerd door dynamiek en de heldere klanken van de vrouwelijke vocalen. Daarin vindt men soms hoge kreten die de intonatie van Sarah Blasko benaderen (zonder verdere gelijkenis te willen suggereren). Het begin van The Fool is weliswaar wat overweldigend, maar de sound went en de laatste tweederde van het album wordt gebruikt om gas terug te nemen en langzaam de bezwerende druk weer op de te bouwen.

Ondanks de kwaliteiten van Warpaint is de algemene waardering een verrassing. The Fool is zeker een sterke plaat, maar zou gemakkelijk te specifiek of te opdringerig kunnen worden ervaren voor een breed publiek. Daarmee krijgt de opinie hierboven weer opnieuw betekenis, want wie reeds in hogere sferen verkeert, zal deze verrijking er vast bij kunnen hebben.

Read more...

Moulettes - Moulettes

>> zaterdag 4 december 2010

Het is één van de richtingen in de hedendaagse muziek: barokke, theatrale pop. In diverse richtingen springen me artiesten als Evelyn Evelyn, Dresden Dolls, Parenthetical Girls, Wild Beasts, The Irrepressibles en Duke Special direct in gedachten. Daar kunnen Moulettes aan worden toegevoegd. Geleid door vrouwelijke vocalen komen vele stijlinvloeden voorbij. Sommige songs zijn klaar voor het theater, andere voor de kermis, weer andere voor muziekfestivals, want soms is Moulettes behoorlijk puntig.

Het eponieme debuut is voor een groot gedeelte aanstekelijk, hoewel het voorstelbaar is dat niet iedereen iedere song, die soms elk een project op zich lijken, kan waarderen. Consistentie is er wel, maar blijft grotendeels ongrijpbaar. Klassieke muziek wordt in één beweging op een hoop gegooid met hoempapa, rock, blues, jazz en close harmony-achtige koortjes. Samenzang is een belangrijke troef in hun eigenzinnige stijl. Gelukkig wordt alles met voldoende flair uitgevoerd om een knipooggevoel te bewaren. Dat wil overigens niet zeggen dat heel Moulettes vol staat met ongeremde eclectische vrolijkheid. Zulks is onmiddellijk terug te vinden in woorden in de songtitels als cannibal, devil, requiem en bloodshed, die alleen niet opzienbarend zouden zijn, maar tezamen een patroon vormen. Daarnaast volgen de teksten ook traditionele folkthema’s, hoewel dat muzikaal niet de meest toonaangevende invloed is. Er is aandacht voor dynamiek in de structuren en contrastrijke composities, zodanig dat de luisteraar herhaaldelijk wordt uitgedaagd op zoek te gaan naar een boodschap. De quirky folk die we uit Brighton gewend zijn, wordt dus niet te allen tijde gevierd. Natuurlijk is er een veelvoud aan instrumenten aanwezig die voor een constant veranderende klankkleur moeten zorgen. Het werkt allemaal wonderwel samen zonder de muzikale betekenis te verliezen.

Moulettes is één van de vele gezelschappen die in groeiende mate hun eigen ding doen, bagage dragend van de grote muzikale diversiteit die tegenwoordig in menig liefhebbers collectie is te vinden. Het zullen voornamelijk die liefhebbers zijn, naast mogelijk de onbedachte festivalganger, die Moulettes zeker op waarde zullen kunnen schatten.

Read more...

Fran Healy - Wreckorder

Na een aantal succesvolle jaren in een band besluiten veel muzikanten ook solo een poging te wagen. De naam Fran Healy zou bekend kunnen zijn als de singer-songwriter van de band Travis. Het Schotse Travis is natuurlijk een grote Britpopnaam, maar werd ook niet door iedereen serieus genomen. Wat mij betreft onterecht, want ondanks het commerciële succes van de jongens en het relatief lage innovatieniveau nadat de band zijn geluid vond, waren de albums altijd erg goed en de songs op ingetogen wijze hitgevoelig. Dat gezegd zijnde was het laatste album, Ode to J. Smith, dat teruggreep op het rockerige debuut Good Feeling, in mijn ogen een misser en waar 12 Memories nog geïnspireerd onconventionele paden bewandelde leek de band zichzelf terug te fluiten met de verdienstelijke grootsheid van The Boy With No Name.

Opmerkelijk aan het solodebuut van Fran Healy is dat hij solo lastig te onderscheiden is van het oh zo vriendelijke, geniale popgeluid waarmee Travis bekend werd. Behoudend misschien, want de enige verrassing is dat het zo vergelijkbaar klinkt. Aan de andere kant miste ik dat geluid enorm op Ode to J. Smith. Het is daarom opbeurend om dat geluid te horen worden voortgezet door de eigenlijk geestelijk vader. Verschillen zijn er wel, maar in de details. De fijne songs volgen zeer vergelijkbare structuren. De sfeer is echter minder toe te schrijven aan een band. Andy Dunlop speelt als enige bandlid mee op Holiday. Interessanter zijn misschien de samenwerkingen met Paul McCartney op basgitaar op As It Comes, het duet, Sing Me to Sleep, met Neko Case en de viool van Tom Hobden. Daarbuiten kent Wreckorder duidelijk een singer-songwriterkarakter met een variërende begeleiding die de songs op diverse wijze accentueert. Dat geeft de songs afwisselend een idiosyncratischer of intiemer gevoel. Het hele project heeft een air van volwassenheid die de bravoure van de band, afgezien van 12 Memories, weleens mist. Tegelijk laten veel songs horen dat ze ook als een Travissong hadden kunnen werken. Dat is smullen voor de fans en Fran Healy heeft het songschrijven zo goed in de vingers dat hij nergens ontspoort. Behoudend was duidelijk de juiste keuze, want het eert de ijzersterke basis, terwijl het vertrouwenwekkend over de grenzen tuurt.

Fran Healy kocht vrijheid door zijn debuut op zijn eigen label (Wreckorder) uit te brengen. Travis deed met hun laatste hetzelfde, maar wist de vrijheid niet overtuigend te gebruiken. Fran Healy doet alleen wat de band niet lukte en dat is een verademing.

Read more...

Stereolab - Not Music

>> vrijdag 3 december 2010

Stereolab heeft de gave om muziek te schrijven en spelen die direct bij opening aandoet alsof het er altijd al als een constante soundtrack is geweest. Het grijpt direct aan en laat eigenlijk niet meer los. Daarbinnen vinden alle gebeurtenissen plaats. Not Music is dan misschien ook wel een treffende titel.

Hoewel voorstelbaar is dat Stereolab wat druk is in de laagjes, bliepjes en geluiden die dan weer vreemd contrasteren met de lijzige centrale lijn van de vocalen (als die er zijn), is het opmerkelijk en bijna jammer dat Stereolab’s muziek snel de neiging heeft letterlijk naar de achtergrond te verdwijnen. Voordeel is dan weer wel dat een Stereolab album naast songs ook vaak in bewegingen is in te delen. Het karakter van songs verschilt regelmatig per set. Zo zijn er twee bewegingen waar te nemen voordat de monotone (dat wil zeggen vlak en saai) Emperor Machine mix van Silver Sands aan de beurt is. Dat nummer past dan wel weer in de flow van de daarop volgende twee nummers. Ze laten echter geen goede indruk achter. Not Music herpakt zich gelukkig wel met Sun Demon. Helaas wordt eenzelfde vergissing gemaakt met de Atlas Sound mix van Neon Beanbag aan het eind. De repetitief pulserende horizontale lijn had men net zo goed achterwege kunnen laten. Zo onstaat er het gevoel dat het album te lang duurt.

In het genrewerk van Stereolab klinkt Not Music, met name door het onnodig rekken dat doet denken aan het te groot uitgevallen drieluik Oscillations from the Anti Sun, een beetje als een stijloefening. De nieuw hervonden inspiratie ten tijde van Margerine Eclipse of de aandachtvragende, afwijkende aanpak van voorganger Chemical Chords wordt niet geëvenaard. Dat neemt niet weg dat, zoals in principe ieder Stereolab album, Not Music onderhoudend genoeg is. Het niveau van deze iconische electropopband ligt nu eenmaal hoog.

Read more...

Benoît Pioulard - Lasted

Middels voorgaande albums Précis en Temper bouwt Benoît Pioulard, oftewel singer-songwriter Thomas Menuch, gestaag een reputatie op. Lasted pikt de draad eenvoudigweg weer op waar hij ophield op Temper. Toch is er een duidelijke ontwikkeling.

In zijn strikt persoonlijke stijl verweeft hij indiepop met ambient en milde noise soundscapes. Zijn albums lijken te streven naar een vooraf bepaalde algemene ervaring. Ieder nummer lijkt een fragmentarisch sfeerstuk dat bouwt aan een intrigerend geheel. Het zijn als het ware gedachtes die als opname aan het publiek worden toevertrouwd. De opbouw zit dus voornamelijk in het album en in mindere mate in de afzonderlijke stukken. Lasted lijkt een groeiende interesse te tonen in de popkant van Menuch’s songschrijven. Dat brengt soms een iets puntiger ritme met zich me en leidt daarin tot vluchtige, maar opvallende songs als Sault en Shouting Distance. Zoals vaak, maakt deze ontwikkeling richting liedjes de muziek toegankelijker. Op Lasted hangt daar echter ook een nadeel aan. De songs an sich kennen een matige spanningsboog, terwijl hun karakter ze distantieert van de voortvloeiende lijn. Waarschijnlijk is het niet de bedoeling om de popsongs los te zien van hun ambient omlijsting, toch was er op voorganger een Temper een grote symbiose aanwezig. Daar leek het prevelen haast spontaan over te gaan in preutelende liedjes die vrijwel ongemerkt ook weer verdwenen. Lasted kiest een benadering die mij meer doet denken aan het debuut van Sleeping States, zonder op dezelfde wijze met pop te overtuigen. De nadruk ligt minder op de melkwolkerige structuren en meer op dynamische contrastrijke afwisseling te liggen. De aandacht verschuift daarmee automatisch naar de songs waarvan de interludes een constante voorbereiding blijken.

Lasted is evengoed een sterk album en het zal dus aankomen op persoonlijke voorkeur. Hoewel de sterkere songs een plezierige groei demonstreren, prefereer ik voor de albums de verhullende glooiingen in de structuur. Dat neemt niet weg dat popsongs als Tack & Tower and A Coin on the Tongue via een soundscapeachtig, elektro-akoestisch pad een afstandelijke interpretatie van vroeg Winterpills werk ten gehore brengen. Daarin bevinden zich voldoende nieuwe ideeën om uit te kijken naar Benoît Pioulard’s voortgang.

Read more...

Doelstelling van deze blog

Meer aandacht voor het (nog) onbekende. In tenui labor of toch niet?

Mededelingen

Donderdag 1 juli: deze week weer een frisse herstart verwacht.
Kort reces tot 13-05-10.
Na een kort reces vandaag (24-02-10) weer aan de post. Inmiddels is deze blog twee jaar geworden!
Gedurende december zullen er minder recensies worden geschreven
21-31 augustus: tijdelijk even geen recensies ivm een kort reces
Zondag 14 juni: Creative Commons licentie BY NC ND van toepassing op alle inhoud
Woensdag 3 juni: zoekfunctie en auteursrechtenonderdeel toegevoegd
Dinsdag 19 mei: template aangepast, hopelijk verbeterd
Vrijdag 15 mei: nieuw template; ontwikkeld door Ourblogtemplates.com, 2008

Auteursrechten

© Copyright Benjamin N. Vis

Uitgezonderd waar anders vermeld, is op alle inhoud van deze blog een Creative Commons Attribution 3.0 License van toepassing. Deze is hieronder gespecificeerd als CC BY NC ND. Voor meer informatie klik op de links aldaar.

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP  

Creative Commons License
werk van Benjamin N. Vis, Nieuwe Geluiden is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-Niet-commercieel-Geen Afgeleide werken 3.0 Nederland licentie.