Lilium - Felt

De eerste twee albums van Lilium hebben mij onopgemerkt gepasseerd. Dat vormt echter geenszins een kwalitatief oordeel. De band rond Pascal Humbert, de voormalig bassist van 16 Horsepower, beleeft met Felt na zeven jaar een reïncarnatie. Felt blijkt een treffende titel voor deze gitzwarte, spaarzame sfeermuziek. De vocalen vormen bij Lilium onderdeel van het instrumentarium. De vrouwelijke klanken van oude bekende Kal Cahoone vormen een mooi contrast met de diepe geaspireerde brom van Australiër Hugo Race. Beiden passen prachtig bij de arrangementen van Pascal die op Felt samenwerkte met Bruno Green. Hoewel er songs worden geschreven, doet geen enkel nummer aan alsof het volledig als lied is bedoeld. Tegelijkertijd is Felt geen aaneenschakeling van soundscapes. Toegegeven heeft de plaat een cinematografisch karakter, maar aan de andere kant zijn de composities te zwaar en veeleisend om als achtergrond te dienen. De sfeer doet denken aan Tindersticks en Wovenhand, hoewel David Eugene Edwards niet langer participeert. Misschien dat een zeer getemperde en duistere Timesbold ook in de buurt komt vanwege het hoge gehalte zanderige americana. Lilium’s hernieuwde toewijding geeft muziek om voor te gaan zitten en de klanken langzaam bezit te laten nemen van de kamer.