Daniel Martin Moore - Stray Age

Er is geen twijfel over mogelijk dat de grootste troef van Daniel Martin Moore zijn overweldigende, doch bescheiden stem is. Dat en de mooie verpakking van Stray Age zouden al reden genoeg moeten zijn om deze plaat direct aan te schaffen. De rustige, zinnenprikkelende liedjes op Stray Age zijn loepzuiver. Daniel Martin Moore houdt de opzet even sober als effectief. Instrumentale versieringen zijn tot een minimum beperkt, waardoor de popballads, alleen al met zijn gitaar, heel puur over komen. Tot mijn plezier ontdekte ik de vocalen van de hier al eerder geprezen Jesca Hoop in The Old Measure en Restoration Sketches. Daniel bewijst dat een simpele pretentieloze aanpak, groots kan klinken. Zo is muziek bedoeld. Zijn talent straalt op Stray Age dat volledig terecht is verschenen op kwaliteitslabel Sub Pop. Dit album zal zijn bestaansrecht nooit verliezen. Er is niet veel voor nodig om daarvan overtuigd te raken.

Read more...

Parenthetical Girls - Entanglements

Het over the top gedreven drama op Entanglements komt neer op een kwestie van liefde of haat. Voor mij is het liefde. Vanaf de eerste maten komt er vooral één referentie naar boven, het al even maffe en innemende Wild Beasts. Aan de andere kant is het wel direct duidelijk dat Parenthetical Girls een kind van zijn tijd is, maar ook zijn afkomst eer aan doet. Ze zijn het zoveelste volstrekt eigen en vooruitstrevende geluid uit Portland, Oregon (denk aan Lackthereof recentelijk). Gelukkig kunnen er daar nooit genoeg van zijn. Ze gebruiken hele museumcollecties aan instrumenten en bouwen daarmee aan krakkemikkige orkestraties. Toch raakt het verhalende popliedje nooit ondergesneeuwd. De kermisachtige sfeer ten spijt, heeft Parenthetical Girls een volwassen genoeg geluid om als muzikanten te overtuigen. Al helemaal omdat ze wegkomen met het spelen met klassiekers. Het is misschien net iets experimenteler en daarmee ontoegankelijker dan Wild Beasts, maar dat mag het plezier niet in de weg staan. Er staat ook een heruitgave van een van hun eerdere platen op stapel en zo te horen was dat hard nodig, want Entanglements gaat je niet in de koude kleren zitten.

Read more...

Jem - Down to Earth

We hebben er hier enige tijd op moeten wachten, maar nu komt de opvolger van het veelgeprezen debuut Finally Woken ook deze kant op. Helaas kan ik niet zeggen dat dit een heugelijk feit is, want Down to Earth is vrijwel uitsluitend teleurstelling. Waar de charme van het debuut zowel de doorgewinterde criticus en het MTV/TMF publiek voor zich wist te winnen, kiest Down to Earth duidelijk de richting van deze laatste. Commercieel een logische keuze, hoewel het ook nog maar weer de vraag is of dat gaat lukken. Het leukste nummer, It's Amazing, werd ook gelijk gekaapt door Sex in the City The Movie, verder klamp je je vast aan On Top of the World dat op een lieve manier toont wat deze plaat had kunnen zijn. De rest is vaak schreeuwerig, drammerig, vlak en saai. Het is veel vlotter en puntiger dan Finally Woken, maar dat was nu juist niet haar sterke punt. Het enige dat het gezicht redt, zijn de wereldlijke invloeden her en daar. Overtuigen doet het echter nergens. Er zullen wel een paar singletjes uitgeperst worden en daar moet men het dan ook maar bij laten.

Read more...

The British Expeditionary Force - Chapter One: a long way from home

Erased Tapes strikes again. OK het is eigenlijk al een tijdje terug dat dit album bij hen verscheen, maar dat neemt niet weg dat nog veel meer mensen moeten gaan luisteren. Recentelijk met Finn. en ook met bijvoorbeeld een groot talent als Olafur Arnalds weten ze telkens de krenten uit de pap te pikken. The British Expeditionary Force heeft inmiddels Chapter Two in de startblokken staan. Hoog tijd dus om wat woorden vuil te maken aan Chapter One. BEF bestaat uit producer Justin Lockey en de fragile lyrics en vocalen van Aid Burrows (My Architects), die zonder fysieke samenkomst zijn samengesmolten op deze plaat. De langslepende soundscapestructuren van hun composities zuigen je direct naar de kern van de muziek. Hierbij valt op dat de band een mooie balans weet te vinden tussen popliedjes en een ambient vorm van progressieve rock. Hierin combineren ze iets van de sound van My Architects, met name natuurlijk in de vocalen, en de gelaagde drives in Sickoakes en Engineers. Maak echter niet de vergissing dat het geluid op Chapter One eentonig zal zijn, want de diversiteit is groot. Instrumentale middelen worden zorgvuldig en soms spaarzaam ingezet om grotere effecten te bereiken. Ze zetten met hun eerste album een gedurfde muzikale stap en ik hoop dat deze band hogere ogen gaat gooien dan de genoemde namen tot nu toe. Wellicht dat Chapter Two dit gaat bewerkstelligen.

Read more...

Dent May & his Magnificent Ukulele - The Good Feeling Music of Dent May & his Magnificent Ukulele

Magnificent indeed! Dent May wordt terecht een showman genoemd. Als je de plaat opzet is het aanstekelijke enthousiasme onontkoombaar. Hoewel er op het album vrijelijk allerlei stijlen door elkaar lopen, is de rode draad duidelijk een jaren ’50-‘60 nostalgie. Zonder direct te lijken op artiesten als Clare and the Reasons, Nicole Atkins, The Loose Salute, Jeremy Jay en zelfs de elektronica van Jim Noir, overvalt je bij beluistering een vergelijkbaar gevoel. Het verhoudt zich beter tot een album als Catch the Brass Ring van Ferraby Lionheart met een duidelijke en diverse americana invloed. De uitbundige songs zijn niet bepaald opzwepend, maar eerder easy listening, laidback als een rasechte feelgood movie. De dromerige falsetto kreten van Dent zijn niet meer van deze tijd. Juist dat maakt dit album een succes. Het is de perfectie soundtrack voor prille liefdes en ondeugende grapjes. De zelfvoldane titel (vergelijk The Partridge Family) zou niet moeten afschrikken, want na afloop knipoog je even makkelijk met diezelfde glimlach terug. Voor wie er geen genoeg van kan krijgen doet Dent gelukkig ook nog andere projecten als Cowboy’s Meloney’s Electric City en de dance van Dent Sweat.

Read more...

Bitter:Sweet - Drama

Opmerkelijk dat Bitter:Sweet nog niet is opgepikt in ons koude landje, want ze brengen een fijne vorm van muzikale warmte. Drama is hun tweede plaat en heeft de paar losse eindjes van hun debuut Mating Game krachtig weggewerkt. Aan de basis van Bitter:Sweet staat het duo Shana Halligan en Kiran Shahani, die niet alleen het album volschreven, maar ook de productie op zich namen. Ten eerste valt op dat ze goed geluisterd hebben naar de triphop scene en daar vervolgens een wereldlijk en opgewekt mysterieus tintje aan hebben gegeven. Daarmee laten ze Portishead en Goldfrapp achter zich om meer de richting in te gaan van Candie Payne en zelfs Jem. In de lounge sfeer hier en daar kan je denken aan Zero 7 en met de funky, Latin ritmes komen Shrift en Corinne Bailey Rae om de hoek kijken. Het resultaat is een indrukwekkend geluid dat zeer toegankelijk is. Het is gedeeltelijk dansbaar, terwijl de wat bevreemdende instrumentale invulling het album weerhouden een hapklare standaard zonder verrassingen te worden. Verrassen is nu juist wel wat ze doen. In thuisland Amerika loopt de hele film en televisiewereld met ze weg. In vele succesvolle series als Grey’s Anatomy, Nip/Tuck, Desperate Housewives, Men in Trees en Lipstick Jungle zijn al nummers gebruikt en ook in de Hollywoodfilm The Devil Wears Prada. Nu zal dat niet voor iedereen een aanbeveling zijn, dus deze successen ten spijt zou iedereen vooral eens moeten gaan luisteren. Het is creatiever dan je het op het eerste gehoor zou geven en steekt daarmee vele grote in dit genre naar de kroon.

Read more...