Club 8 - The People's Record

Dat de Zweden een neusje hebben voor popsongs is al tijden een openbaar geheim. Club 8 was me in die tijd nog niet eerder opgevallen, maar schijnt met voorganger The Boy Who Couldn’t Stop Dreaming internationale lof te hebben geoogst. Het huidige album The People’s Record is alweer hun zevende plaat en het kost niet veel tijd om te beseffen dat de band ongetwijfeld terecht wordt geprezen.

Voor The People’s Record nam de band de tijd voor een inspirerende reis naar Brazilië. Ze kochten West-Afrikaanse jaren ’70 platen en namen een Cubaanse percussionist in de arm. Die invloeden zijn allen duidelijk hoorbaar in het uiterst catchy popgeluid. Om deze wereldlijke veelvormigheid in goede banen te leiden hadden ze een sterke kracht aan producer Jari Haapalainen (Camera Obscura, Ed Harcourt, The Concretes). Club 8 heeft met The People’s Record zo aan het begin van de zomer goud in handen. De songs zijn vrijwel zonder uitzondering onweerstaanbaar vrolijk en uptempo. Door de psychedelische inslag vragen ze niet teveel aandacht, maar door de fijne, dromerige melodietjes zijn ze net aanwezig genoeg. The People’s Record vraagt om zomeravondfeestjes op langzaam afkoelend gras. Dat geeft al dan niet bedoeld de jaren ’70 sfeer wat extra jus. Het is overigens niet zo dat deze niemendallerige en onbezorgde beschrijving wil zeggen dat Club 8 totaal geen muzikale diepgang heeft. Ze weten bijvoorbeeld goed te spelen met tempowisselingen en vocale lagen. Bovendien scoorde de band in het thuisland nog een hit met een song over de dood. Een beetje à la Levy laten ze daardoor de poppret niet bederven. The People’s Record blijft een lekker springerig droompopplaatje dat in deze eclectische tijd een behoorlijk alternatief geluid creëert.