Menomena - Mines

Ter gelegenheid van hun vierde volledige album heeft Menomena het gebruikelijke uitroepteken achter de bandnaam kennelijk achterwege gelaten. Dat teken blijft echter toepasselijk, want de afgelopen tien jaar zijn we de band, die als zijproject van singer-songwriter/drummer Danny Seim (aka Lackthereof) begon, gaan kennen als één van de voorvechters van het avantgardischtische popgeluid uit Portland, Oregon.

De verontschuldigende, introspectieve introductie die de band zelf geeft op Mines suggereert een verlenging van hun verleden. Maar liefst twee jaar luisteren naar je eigen stem in isolatie om de basis van de nieuwe songs te leggen, waarover naar eigen zeggen vervolgens nog eens anderhalf jaar met de band is gesteggeld, vormt wederom een album gevuld met de contrasterende kwellingen van niet conformistische pop. Ondanks dit alles begint Mines op een atypisch rustige wijze door de open lijnen van Queen Black Acid, maar revancheert vervolgens met de alarmerende klanken van TAOS. Twee dingen maken de ervaring van Mines anders dan hiervoor. Ten eerste is de muzikale tendens gedeeltelijk gelijk gekomen met Menomena’s vooruitstrevendheid. Ten tweede lijkt het moeizame, perfectionistische proces Mines een vloeiende inborst te hebben gegeven. De gebruikelijke gelaagdheid komt minder chaotisch en tegendraads over. In plaats daarvan hoort men een serie mooi in elkaar stekende popsongs geaccentueerd met innovatieve vondsten zoals we ze van Menomena gewend zijn. Het maakt Mines tot hun meest uitnodigende en daarmee genietbare album. Een zeer goede reden om een eventueel uit vertwijfeling uitgestelde kennismaking nu eens te voltrekken.