Octoberman - Fortresses

De armloze zuster op de albumhoes geeft een welhaast wanhopige kijk op de wereld prijs. De songs op Fortresses kennen dan ook lang niet allen een opgewekte aard. Singer-songwriter Marc Morissette is zijn carrière begonnen als een folky troubadour, maar gaf al voor zijn tweede album, These Trails Are Old and New, aan dat hij zou vluchten uit die veiligheid. Deze vlucht lijkt op Fortresses te zijn gecompleteerd. Er wordt met name middels rockinvloeden een stevig fundament gelegd dat duidelijk een ruwe rammeling opzoekt. Als het troudabouren je niet ligt, moet je het niet doen, maar Octoberman blijft met de sound op Fortresses onopmerkzaam. Er zijn slechts een aantal momenten waarop het songschrijverschap van lef getuigt door bijvoorbeeld aritmische stiltes te laten vallen. Dat stemt tot oplettendheid, maar overtuigt niet echt. Juist in de donkere en zwaardere nummers klinkt Octoberman een beetje zeikerig, omdat de emoties nooit gemeend lijken. Daarom is het net even te makkelijk de interesse te verliezen. Ik heb hem liever iets opgewekter en troubadourderig, zoals in Thirty Reasons. Dergelijk nummer tovert in ieder geval een aarzelend glimlachje op je gezicht en ook de uitvoering klinkt solide. Andere aardige nummers zijn het alt. americana Trapped in a New Scene en het drammerige 51. Zo af en toe een trompetsolo voegt, helaas spaarzaam, een broodnodig helder element toe. Fortresses blijft niet lang plakken. De Nederlandse Sir Ian wist met zijn singer-songwriterrock in ieder geval beter te presteren.