Mako Sica - Dual Horizon

Dat Dual Horizon geen doorgaanse plaat is, blijkt direct uit de indeling. Er zijn drie nummers met een speelduur van veertig minuten. Mako Sica is de band achter dit debuut. Ze gaan prat op verwantschap met de native americans, zoals te zien is aan de bandnaam die ‘land bad’ zou betekenen. Ze bouwen op Dual Horizon vrijwel hun eigen genre, hoewel voor bands met dergelijke stijl een verwijzing naar God Speed You Black Emperor! niet kan ontbreken. Het openeningsnummer is even interessant, omdat het begint als echte ‘eventmuziek’ (als zoiets bestaat). Het is duister, cinematografisch, maar anders dan als sfeermaker niet erg interessant. In wat volgt hoort men postrock, postpunk en folkpop gevat in ambient soundscapes. I’itoi blijkt nogal rommelige kanten te hebben die weinig goed doen voor de grotere compositie. Daardoor verveelt en irriteert het mij behoorlijk snel. Het vervolg van 5th One Is the Dark maakt duidelijkere keuzes, waarin postrock met een vleugje jazziness de toon zetten. Afsluiter Dunes is ook consistenter en laat muzikaal een grotere spanningsboog horen. Desondanks is telkens mijn aandacht sneller vervlogen dan de compositie zijn eind bereikt. Gedeeltelijk zal dit veroorzaakt zijn door andere genrevoorkeuren. Hoewel bijvoorbeeld Sickoakes een goed album afleverde, is God Speed You Black Emperor! in mijn ogen vaak niet meer dan onderhoudend. Voor Dual Horizon van Mako Sica is het dan ook belangrijk om met de juiste voorliefde te gaan luisteren. Het album is echter volgens mijn informatie (momenteel) alleen op vinyl te verkrijgen.