Lone Wolf - The Devil and I

Waar anders dan bij Bella Union verwacht je een plaat als The Devil and I? Paul Marshall doopte zich, in navolging van een breed scala aan culturele uitingen, om tot Lone Wolf en schreef een ambitieuze serie songs die zijn akoestische debuut onder eigen naam moet opvolgen. In het schrijfproces erkende Paul dat hij niet langer akoestische liedjes schreef, maar ze invulde met een groot scala aan instrumenten. Vandaar dat The Devil and I nu onder de naam Lone Wolf wordt uitgebracht.

In termen van vergelijkingen is het eenvoudig een blik op de Bella Union stal te werpen. Daarnaast zijn er uitbijters, zoals indieballad Keep Your Eyes on the Road dat trekjes vertoont van My Architects en is Lone Wolf in mijn ogen terecht gekozen als de support van het theatrale Wild Beasts. De thematiek is ongeveer zo donker als Editors kan klinken, maar in plaats van een nieuwe telg in de postpunk rock, blijken de popsongs van Lone Wolf eerder teder en zachtaardig. Toch dooraderen pijnlijke emoties zijn subtiele melodieën. Paul klinkt dromerig en spookachtig met een confronterende droefenis. Zijn muziek heeft intrinsieke overredingskracht die met een innemende schittering wordt gebracht. Lone Wolf treedt naar buiten als een band (waarin Lindsay Wilson (Grammatics), James Mabbett (Napoleon IIIrd) en James Kenosha). Het is vooral de warm snijdende stem van Paul die in de uitgesproken ballades het singer-songwritergevoel blijft overdragen.

Met een licht dwingende cadans neemt The Devil and I langzaam bezit van de luisteraar. Het is bijna onvermijdelijk de plaat hypnopedisch te beleven. De ervaring wordt daardoor des te intenser en verrassender. Lone Wolf komt bijna even groots over als John Grant, maar juist door zijn onopvallende bescheidenheid is The Devil and I totaal anders. Mogelijk is dit te danken aan zijn Britse afkomst. Het herinnert bijvoorbeeld aan de prachtige single van Table. Zoveel schoonheid is van de duistere songs niet te verwachten.