El Boy Die - Black Hawk Ladies & Tambourins

El Boy Die is een Franse band met een moderne internationale visie. Ze brengen op dit tweede album, Black Hawk Ladies & Tambourins, een vorm van folk die in het hedendaagse muzikale spectrum zich eenvoudig als freakfolk laat bestempelen. El Boy Die mengt zich echter in dit genre zonder omfloerst te kopiëren.

Hun hele presentatie van artwork tot (song)titels doet duister aan en daarmee is niets teveel gezegd. Verwacht ook geen gepolijst geluid van deze Fransen, noch de uiterst complexe orkestraties van Grizzly Bear en consorten. De songs op El Boy Die tonen een sterk gevoel voor compositie, terwijl ze overwegend van het lo-fikarakter blijven dat een singer-songwriter niet zou misstaan. Kenmerkend is de eigenzinnige wijze waarop de songs zich laten ontwikkelen in klassiek geënte soundscapes, waarvan Moona Luna Tears een uitstekend voorbeeld geeft. Deze soundscapes zijn doorvoed van traditie en behoorlijk wereldwijs. Het vormt een mooi contrast met de gedrevenheid die als stuwende kracht in de onderstroom rust. Wanneer de imperfecte rammel van die onderstroom uitbreekt, is een vergelijking te maken met een volledig getemperde en timide Akron/Family en Arcade Fire. De nummers ontpoppen zich als venijnige fluisterprofetieën. Daardoor is de band stukken minder gemoedelijk dan Bon Iver of The Accidental zonder zich compleet van die sfeer te ontdoen. De ruwe lo-fi aanpak zorgt voor een garagegevoel in hun freakfolk, maar de soundscapes putten uit de overvloedige bron van de psychedelica.

Er schuilt een zekere onrust in El Boy Die die desondanks op Black Hawk Ladies & Tambourins beteugeld blijkt. Dat geeft het album een mysterieus en enigszins beangstigend sentiment. Hun sound is gematigd vernieuwend en kent mooie momenten. Black Hawk Ladies & Tambourins is echter wel een plaat voor mensen die van grimme onderhuidse spanning houden. In die zin is de freakfolk van El Boy Die niet zo meditatief, dromerig of fascinerend complex als bij genregenoten. Hun gebruik van deze stijlkenmerken blijft daardoor juist het hele album intrigeren.