The Bear that Wasn't - And so it Is Morning Dew

Subtiele Belgen, afgelopen tijd kregen we er een aantal gepresenteerd, maar de koek is nog niet op. The Bear that Wasn’t draagt de naam van het kinderboek van Frank Tashlin (Looney Tunes) en is de uitlaatklep van Nils Verresen. Een vergelijking met landgenoten is haast onvermijdelijk. Nils plaatst zich met zijn debuut And so it Is Morning Dew ergens comfortabel tussen The Bony King of Nowhere en Isbells. Zijn creatieve invulling van de arrangementen, die de songs een avontuurlijk karakter geeft, sluit moeiteloos aan bij de gevarieerde muziek van The Bony King of Nowhere, terwijl de fluisterklanken waarmee The Bear zich placht te profileren, zwenkt naar België’s eigen Bon Iver: Isbells.

Het is dan ook niet verrassend dat ingetogen, fijnzinnig gitaarspel veelal de basis legt voor zijn liedjes. Op And so it Is Morning Dew horen we verder lichte invloeden uit de americana en voorzichtig wat jazzy elementen in de cello. Over het algemeen kunnen we echter stellen dat het album plezierige popliedjes bevat die een afstandelijk huwelijk met de folk zijn aangegaan. Opmerkelijk is dat The Bear that Wasn’t vorig jaar zich net niet wist te plaatsen voor een finaleplek in de roemruchtige Rock Rally van de Humo. De bescheiden Belg besefte echter dat het niet altijd is ‘wie het eerst komt, het eerst maalt’.

Hoewel het nog lastig zal zijn een plek naast voornoemde landgenoten te veroveren, krijgt momenteel zijn toerwijze al volop aandacht. Ook dat gebeurt op ingetogen manier, net als zijn spel, namelijk op de fiets. In feite is het een herhaling van hetgeen hij vorig jaar door België deed. Daarvan verschijnt bovendien nog een cinematografisch verslag. Ditmaal vertrekt hij vanuit België door Nederland naar Denemarken, alsmaar slapend bij goedgezinden. Wie hem zo dichtbij niet mee zal maken, kan ook prima uit de voeten met And so it Is Morning Dew; een prachtig ontwikkelend album waar zeer weinig op valt af te dingen.