Son Ambulance - Someone Else's Déjà Vu

Het is dit jaar schering en inslag. Om de zoveel weken lijkt er wel een plaatje langs te komen dat de kwaliteiten van de ‘60s of ‘70s nog eens even dunnetjes overdoet en op knappe wijze verder aanscherpt. Dat is niet anders bij dit fijne album van Son Ambulance, dat gelijk een sterke vintage sound neerzet. De kabbelende, lome lijnen komen in golven van lekkere groovy ritmes die direct in je bloed gaan zitten. Van de zachte, vriendelijke vocalen druipt de melancholische nostalgie af, vooral in de om elkaar heen windende harmonieuze samenzang. Dit wordt nog eens versterkt door de onstuimige trillers van vibrafoon en synthesisers. Someone Else´s Déjà Vu volgt op de prestaties van The Explorers Club, The Loose Salute, Jeremy Jay en Jim Noir, maar maak niet de vergissing dat al deze visies op het verleden op elkaar lijken. Met een beetje folk à la Winterpills, veel pop, The Beach Boys, Pink Floyd en in het recente verleden Alfie, smeedt Son Ambulance een heel eigen geluid. Bij de opening lijken ze latin fever te pakken te hebben, niet veel later zweef je weg op verzachtende, psychedelische klanken die recht uit de ‘70s komen. Ze hebben een feilloos gevoel voor geruststellend sentiment. De knappe balans tussen spaarzame instrumentatie en gebruik van volle bezetting zorgt voor optimale dynamiek. Zelfs na beluistering van de indrukwekkende Bart Davenport, wist Son Ambulance ongebreideld te imponeren.