Bart Davenport - Palaces

Voor zijn vierde album heeft Davenport geen enkele moeite bespaard om zijn hedendaagse muzikale visie vintage klasse te geven. Hij is begiftigd met een geweldige stem, die karakter krijgt door een donszachte, lichte heesheid. Met een heerlijk zoetgevooisde muzikale begeleiding, die de klanken van de ´60s tot de ´80s op allerlei manieren resoneert, brengt hij zweverige romantiek tot leven op een manier waar niemand anders mee weg zou komen. Zijn uitgebreide achtergrond en loopbaan in de muziek liet hem bijna geen andere keus dan muzikant te worden. Naast zijn onmiskenbare retro sound is er een duidelijk stukje experimenteerdrift aanwezig dat hij al liet culmineren in het collectief Honeycut in 2006. Het geluid van Palaces (en aan die titel is niets overdreven) combineert de goede kanten van Bauer, Broadcast, Beck en Persephone’s Bees en de americana van Aimee Mann in een intuïtieve vorm met akoestische basis. De songs zijn ontspannend, groovy, aangenaam traag en melodisch met subtiele muzikale accenten en ritmische doffe percussie. Davenport is ontegenzeglijk innemend en bezit de overtuigingskracht van een echte volkstroubadour. Hij neemt je mee in sussende en vleiende dagdromen, die vaak ook een humoristische knipoog bezitten. Palaces zet een koers voor de klassieke pop van de toekomst. Geïnspireerd door ouderwetse evergreens geeft Davenport aan: ‘I want to bring back The Gentleman’ en dat is precies wat hij gedaan heeft. Het resultaat is één groot hoogtepunt aan fris bedauwde pop.