People in Planes - Beyond the Horizon

De zwaardere muziek is meestal niet aan mij besteed, maar zoals People In Planes debuteerde doet waarschijnlijk geen enkele band ze na. Dat schept extreme verwachtingen voor het vervolg en eigenlijk daagt ook gelijk het besef dat de originaliteit niet geëvenaard gaat worden. Het is in ieder geval vanaf het begin duidelijk dat de Welshmen op geen enkele wijze aan kracht hebben ingeboet. Ze willen gehoord worden en schuwen geen enkel middel om hard en direct binnen te komen. Alle sluizen zijn constant geopend; wat een gedrevenheid. Waar op het debuut ieder nummer een totaal ander karakter had op hetzelfde torenhoge niveau, is het geluid op Beyond the Horizon constanter. Dus geen stuiterende Red Hot Chili Peppersachtige uitstapjes meer, maar een stijl die in het verlengde ligt van Absenstar, Film School en Pineapple Thief, hoewel minder ruimtelijk dan deze laatste. De invloeden rollen dan ook niet meer zo over elkaar heen. Gelukkig is er ook nog genoeg herkenning. De opbouw van de songs komt bekend over, zo-ook het gebruik van gitaren, vooral in songs als Pretty Buildings. Toch is het allemaal wat minder catchy dan het overal boeiende debuut. Een basis van hard scheurende rock trekt de ritmische en groovy eigenaardigheden van eerder werk recht. Dat is echter juist de zwakheid van de plaat, die daardoor een minder avontuurlijke fanbase zal vormen. Alleen bij Flesh and Blood leeft de excentriciteit weer op. Beyond the Horizon is een erg goede plaat, maar zal altijd in de schaduw staan van As Far as the Eye Can See. De explosieve energie maakt echter veel goed.