The Radio Dept. - Clinging to a Scheme

De Zweedse band The Radio Dept. kent een vijftien jaar lange, rommelige geschiedenis. Op hun vorige album, Pet Grief uit 2006, brak de band met het geluid van hun debuut. Dat bleek geen goede zet, want waar de urgentie van Lesser Matters (2003) het nodige stof deed opwaaien, waardoor zelfs twee songs in Sofia Coppola’s film Marie Antoinette terechtkwamen, werd Pet Grief gemengd ontvangen. Na hun debuut namen de drummer en basspeler afscheid van de band, waardoor synths en digitale drums de vrije plaatsen innamen op Pet Grief. Datzelfde recept lijkt ook op de nieuwe plaat, Clinging to a Scheme, te worden gevolgd. Deze opvolger werd al in 2008 na een eerdere EP verwacht, maar komt nu pas uit. Een aantal volgelingen zijn nog wel blijven plakken, maar in veel opzichten moet The Radio Dept. nog revancheren. Met het geluid op Clinging to a Scheme is niets mis. Het blijkt een redelijk fris en pakkend album. De stijlmix bevat veel invloeden uit synth-, dream- en indiepop die me soms aan Yo La Tengo doen denken. De band heeft goed geluisterd naar de vooruitstrevendere elektropopbands en weet elementen daaruit te combineren met een licht rockende groove of een zachtaardige melodie. Heel erg geëngageerd klinken de Zweden niet. Wellicht dat de noordelijke afkomst of het verleden ze voorzichtig maakt. Alsnog klinkt het album monter en toegankelijk. Het is zelfs sfeervol te noemen ondanks de ruime aandacht die aan ritmiek wordt geschonken. Enkele muzikale tierelantijnen voorkomen onderkoeling, terwijl de vervormde vocalen vrijwel in iedere song blijven boeien. Toch vormt de gruizigheid soms nog een obstakel. Songs als single David zijn zonder sterk genoeg. Clinging to a Scheme is geen overrompelend offensief, maar heeft het in zich The Radio Dept. weer positief op de kaart te zetten.