John Grant - Queen of Denmark

Nog altijd is het onbeslist of Midlake met The Courage of Others de voorganger The Trials of Van Occupanther wist te evenaren. Queen of Denmark doet dit zonder twijfel wel. De plaat staat op naam van John Grant, ook de man achter alt. countryband The Czars. Voor Queen of Denmark kreeg hij echter ruimhartig hulp van Midlake en dat is te horen. Na zeven albums met The Czars bleef de groep liefhebbers beperkt groeien. Met dit semi-soloproject kan weleens in één klap een breed publiek de weg naar John Grant gaan vinden. Het snel oprukkende label Bella Union zal daar eveneens garant voor staan. De invloed van Midlake mag dan hoorbaar zijn, hij is niet doorslaggevend. Dat geldt evenmin voor zijn verleden met The Czars.

De klassieke zangstem achter het openingsnummer doet in positieve zin denken aan de bravoure van Goldfrapps Felt Mountain en People In Planes’ If You Talk Too Much. Het geeft direct de creatieve middelen aan die John Grant en Midlake aanspreken om het folkpop geluid een verstrekkende klank te geven. Dat gebeurt zonder de geladen atmosfeer te verliezen of actief te experimenteren. De gebruikte elementen, zoals blazers, strijkers en koortjes, lijken haast spontaan uit de nummers te ontstaan. John’s stem is krachtiger dan Midlake’s Tim Smith en daardoor kunnen de arrangementen stevig tegenwicht bieden. Dit gebeurt zowel in rijke, van nostalgia doordrenkte, poporkestraties, maar ook klassieke details worden niet geschuwd.

De teksten zijn bedrieglijk zoetgevooisd, terwijl de songs zelf die onbezorgdheid niet delen. Zelfs in sprankelende euforische momenten blijft een zekere bedachtzaamheid bestaan. Soms is het zelfs ronduit somber, maar John Grant sluit je nooit op in wanhoop. Als je onbewaakt getroffen wordt, stuwt John Grant tranen naar je ogen waarvan je niet kunt zeggen of ze van geluk of verdriet zijn. Geleidelijk trekt die nevel van emoties op. Het omslagpunt vindt je in Sigourney Weaver en met het luchtige Chicken Bones en Silver Platter Club drogen de tranen, plaatsmakend voor een gelukzalige glimlach. De voortzetting brengt wederom enige tempering om je vervolgens tekstueel en muzikaal te verbouwereren met JC Hates Faggots. Kennelijk moest John het even kwijt en hervindt zijn kracht met meer elektronische ondersteuning. Het meeslepende grootse gebaar in de laatste serie songs resoneert nog even na.

Het album torst een constante schoonheid mee die bij ieder nummer nieuwe hoogtes bereikt. Achteraf is het nog altijd haast ondenkbaar dat Queen of Denmark in ieder geval elf absolute diamanten bevat. Uiteindelijk is de vergelijking met Midlake’s tweede vals, maar John Grant kan die plaat wel recht in de ogen kijken.