Men Among Animals - Run Ego

Iedereen die momenteel even zijn buik vol heeft van alle indiebandjes die zich profileren met Afrikaanse beats moet vooral eens naar (het begin van) het album Run Ego van de Deense band Men Among Animals gaan luisteren. Uit de aanzwellende klanken is eerst maar moeilijk een rode draad te halen, maar vanuit de batterijen van beats volgt uiteindelijk een onderhoudend repetitief melodielijntje. De Denen van Men Among Animals maakten het goed ontvangen debuut, Bad Times, All Gone, en zetten alle zeilen bij om dat door te zetten op Run Ego. Naar eigen zeggen voelde Bad Times, All Gone aan als dag, terwijl Run Ego aanvoelt als nacht. Desondanks is Run Ego geen erg donkere of sombere plaat. Zeker door de opzwepende ritmes aan het begin klinkt het album nog altijd relatief opgewekt. Bij Gavrilov komt daar een iets melodischer comtemplatieve lijn in die het duisterder karakter beter uitdraagt. Als Gavrilov zich ontwikkelt breekt echter ook het moment aan dat de repetitie op het album enigszins begint te vervelen, vooral omdat het ritmische geweld zo pregnant aanwezig blijft. De nummers zitten enorm sterk in elkaar en de band klinkt strak. Daardoor staan er ook voldoende leuke nummers op Run Ego die op alternatieve wijze het populaire scherpe beatsgedreven indiepopgeluid vormgeven. Dat blijft over het album als geheel genomen de voornaamste reden om Run Ego aan te schaffen. Men Among Animals pakt het net wat anders aan, tegelijk is dit album ongeveer even vermoeiend als Vampire Weekends laatste. Hoewel niet het toonbeeld van originaliteit, kennen de nummers aardige vondsten. Dat neemt niet weg dat zodra de band op dreef is er te weinig (afgezien van niemendalletjes) variëteit en opbouw in spanning plaatsvindt. Voor Men Among Animals geldt ‘je krijgt wat je ziet’ op een leuke manier en dat kan net genoeg zijn.