Micmacs à Tire-Larigot, van Jean-Pierre Jeunet

Ook zonder zijn maatje Marc Caro weet regisseur Jean-Pierre Jeunet de treffende excentrieke sfeer van Delicatessen te doen herleven in zijn nieuwe werk Micmacs à Tire-Larigot. Jeunet vond samen met Caro middels een zeer authentieke visie toch een grote schare fans, iets dat niet veel eigenzinnige filmregisseurs gegeven is. Dat talent vormt nog steeds de voedingsbodem voor deze nieuwe prent. Terug is het nostalgisch futurisme, hoewel in strikte zin er bij Micmacs beter kan worden gesproken van een verhaal barstensvol hedendaagse maatschappij kritiek. In zekere zin een grimmig gegeven, maar de film is uiteraard uiterst komisch. Het ludieke absurdisme viert wederom hoogtij. Dat geldt voor zowel de vele opmerkelijke typetjes, de aankleding van de omgeving alsook voor de bittere toevalligheid waaruit het verhaal is opgebouwd en de associatieve vertelwijze. Teveel prijsgeven zou het kijkplezier kunnen bederven, desondanks is iedere film van Jeunet zo rijk dat men herhaling met liefde ondergaat. Na twee onfortuinlijke gebeurtenissen met wapens in zijn leven, wordt Bazil van de straat gered door een inventieve recyclefamilie met wie hij de strijd aanbindt tegen de twee betrokken wapenfabrikanten. Door de overmoedige bravoure van de personages ontbreekt wel de beklemmende sfeer van Delicatessen. Inmiddels is natuurlijk ook de regiestijl minder opzienbarend, maar dat doet aan de film zelf niets af.