Juta - Running Through Hoops

Achter deze bondige, cryptische naam gaat een vijfkoppige band schuil. Het was de Italiaanse Pierluigi Aielli die naar Montreal kwam om zangeres Barbara Adly te bezoeken, waar zich een intieme werksfeer ontplooide tijdens de koude maand april. Later vloog Barbara over naar Italië waar ze verder schreven aan songs en de naam Juta het levenslicht zag. Pas na een aantal ingetogen en geborgen shows werd de hang naar een band te sterk. De jazzmuzikant Dario Mazzucco, indiepianist Pietro Canali en contrabassist/singer-songwriter Ettore Formicone sloten zich bij het duo aan.

Niet lang daarna speelde de band in Canada en eindigde in de Hotel2tango studio voor hun debuutplaat, waar ook Arcade Fire, The Dears en Silver Mt. Zion hun klanken aan de recorder toevertrouwden. Running Through Hoops is analoog geproduceerd en dat zorgt voor een fijne warme sound. Dat Juta begon als duo is goed te horen aan de sobere opbouw van de songs. Gelijk weet Barbare te boeien met haar lieve, doch ietwat krakende stem, waarbij vaak niet meer dan een enkele instrumentale lijn. De band zet meestal later in als een warm gloeiende golf en een lichtjes stuwende tendens. Het geluid kan worden vergeleken met singer-songwriters als Dévics en Sarah Blasko, hoewel Juta toch wel echt een band is. Ook de gelijkenis met bepaalde alternatieve Scandinavische en Nederpopgeluiden valt op. Daarin springt vooral Brown Feather Sparrow eruit. Dit geeft goed aan waar Juta te plaatsen is.

De bereisde, melancholische songs liggen prettig in het gehoor, maar vormen zeker geen clichés. De band klinkt oprecht en weet te raken op emotionele momenten door de arrangementen te openen of juist sluiten. De intimiteit van het begin van Juta blijft behouden en dat houdt Running Through Hoops gelukkig af van grote massa’s.