The Deadly Syndrome - Nolens Volens

De duistere naam The Deadly Syndrome uit L.A. werkt misleidend. Waar de presentatie van het voorgaande album, The Ortolan, misschien nog voor donker had kunnen worden gesleten, is de subtiele kleurfotoverpakking van Nolens Volens dat zeker niet meer. De ruimtelijkheid waarmee Nolens Volens zich presenteert, wordt op sobere wijze voortgezet gedurende het album.

De gedreven rocksound die de folkpopsongs op The Ortolan vooruit stuwde, moet wachten tot halverwege Doesn’t Matter. Sowieso heeft de band met Nolens Volens een rustigere richting gekozen. Indierock is nog altijd deel van hun stijlmix, maar deze invloed legt het af tegen de variabele laagjes die de songs inkleuren. De band houdt zich in ten faveure van verstilde momenten gevat in mooie melodieën. Daar zijn dan slechts een gitaar en backing vocals als ondersteuning aanwezig. In de eerste single, Wingwalker, komt de onverwachte complexiteit van het gezelschap goed uit de verf. Het circulerende gitaarrifje is plezierig zachtaardig en sluit desondanks duidelijk aan op stevigere bandelementen. The Deadly Syndrome heeft daarnaast veel oog voor het geheel, getuige mooie overgangen tussen nummers, zoals bij Party City en Deer Trail Pace. Er schuilt veel inventiviteit in de songs, die zich absoluut niet laten verleiden tot grootmakende pretenties. Dat The Deadly Syndrome voor dergelijk eigenzinnige lijn koos, is ongetwijfeld mogelijk geweest, omdat er geen label aan te pas kwam. Van begin tot eind hebben de heren er veel tijd voor uitgetrokken en het project vrijwel volledig zelf en dichtbij huis geklaard.

Nolens Volens is geen album waarover je van de daken schreeuwt. De precaire dynamiek waarvan de band zich bedient, maakt het een ouderwets groeiplaatje. Door de urgente toon had The Ortolan dat karakter minder, hoewel ook die nummers lang beklijfden. Nolens Volens zal zijn kwaliteiten langzaam prijsgeven en houdt dat proces intrigerend. The Deadly Syndrome blijkt een eigenwijze koers te varen. Als ze daarmee nummers weten te schrijven die kunnen klinken als de folk van Bon Iver en The Delano Orchestra samengevat in fijnzinnige indierock, mogen ze dat nog lang doen.