Dr. Dog - Shame, Shame

Het komt niet vaak voor dat ik een ontwikkeling van ingetogen complexiteit naar een rauwere urgentie kan waarderen. Bij Dr. Dog is het een bescheiden openbaring. De band had altijd vooral aandacht voor het maken van albums. De afgelopen tijd is hun focus verschoven naar optredens. Deze blik naar buiten zorgde ervoor dat de mannen voor het eerst een album opnamen elders dan in hun thuisstudio. Bovendien namen ze producer Rob Schnapf (Beck, Elliott Smith) in de arm om het nieuwe geluid te begeleiden.

Het geluid op Schame, Shame heeft een sterkere constante in de indierock, hetgeen zorgt voor hier en daar een vuige sneer en pakkende ritmiek. Tegelijkertijd is hun voorliefde voor psychedelica en de jaren ’60 niet verdwenen. Dr. Dog is te positioneren tussen Wilco en The Dears met een even verrassende als eigenwijze sound als Goldrush. Dat levert memorabele nummers op als Stranger, Unbearable Why en de afsluiter. Toch hebben ze het schrijven van een compleet album niet vaarwel gezegd. Het onderliggende concept is donkerder en autobiografischer dan ooit. Ondanks thema’s als twijfel, wanhoop, onderblijfsels en zelfkritiek blijft het album over hele linie opgewekt en innemend klinken. Shame, Shame heeft een zeer gevarieerd, maar altijd even solide geluid. Door de minder gepolijste sound ligt er ongereserveerde spontaniteit in de songs. De gelaagde arrangementen zouden echter wijdlopigheid niet toelaten. Daarom laten de songs zonder uitzondering een intense en geconcentreerde indruk achter. Hun horizon verbredend, heeft Dr. Dog hun succesformule op scherp gezet.