Perfect Life, van Emily Tang

Perfect Life van de Chinese regisseuse Emily Tang bestaat uit twee separate delen: één in documentaire stijl en de ander duidelijk als speelfilm geschoten. Aanvankelijk begint de film met het langzaam opbouwen van de situatie van de jonge Li Yueying, die dromen heeft die ze eigenlijk niet kan verwezenlijken. In het documentaire deel, die halverwege steeds verder door de speelfilm heen gaat lopen, zien we een andere jonge vrouw met twee kinderen die kampt met de gevolgen van een scheiding. De rode draad lijkt zich daarmee te concentreren op een ‘perfect’ leven dat is verloren en een ‘perfect’ leven waarvan wordt gedroomd. In beide delen is amper sprake van een verhaal. De filmstijl in beide delen is weinig intiem, hetgeen iedere toenadering obstrueert. De personages worden voornamelijk in fragmenten van hun dagelijkse zoektocht gevolgd. Echte dialogen ontstaan nauwelijks en zo blijft de verhaallijn dun, omdat ontwikkeling en context blijven ontbreken zelfs na de sprong in tijd aan het eind. Het contrast van de positie en situatie van beide vrouwen leidt tot een bijna volledig indirecte botsing, waarvan het aan de kijken wordt gelaten hoe die te interpreteren. Deze film kijk je vooral voor het aardige idee van contrasten en spiegelingen, hetgeen zich mondjesmaat ook uit in fotografische shots. Uiteindelijk leidt Emily Tang echter film noch kijker ergens naar toe.