Fanshaw - Dark Eyes

Terwijl Olivia Fetherstonhaugh meespeelde in het collectief The Choir Practice, broeide een eigen creativiteit die ze ruim de tijd gunde om op te bloeien. Na vijf jaren van spelen, contempleren en schaven komt deze singer-songwriter uit Vancouver met haar debuut onder de naam Fanshaw, getiteld Dark Eyes. Op de achtergrond spelen diverse muzikanten mee, onder andere Larissa Loyva van de electropop van Kellarissa, een labelgenoot van The Choir Practice en Fanshaw. De lange incubatietijd is te horen op deze trefzekere plaat. Olivia is niet de meest in het gehoor springende vocaliste, maar weet haar talent strategisch in te zetten. Haar stem is niet altijd onmiddellijk zuiver en heeft een gruizige helderheid zonder uitgesproken sentiment. Hierdoor blijven de interpretaties relatief neutraal, hetgeen juist bij de composities past. Op de donkerste momenten vormt Fanshaw wel een droeve verleiding. Aanvankelijk blijven de nummers ingetogen met een belangrijke rol voor haar gitaar en een vleugje americana. Later krijgen de songs meer expressie waarin een Europees karakter huist. De bezetting van de begeleiding wordt dan ook rijker en creatiever. De muzikale stijl valt niet goed op één basis vast te pinnen. In alles kan Fanshaw goed mee met huidige vrouwelijke singer-songwriters, zonder daartussen bijzonder op te vallen. Desondanks werden Colin Steward ( Destroyer, Immaculate Machine, Young and Sexy) en Howard Redekopp (Tegan and Sara, The New Pornographers) voor de productie en opnames gestrikt. Dark Eyes klinkt daardoor als debuut nog overtuigender. Ze mist echter voldoende herkenbaarheid om van haar debuut meer dan een prima plaat te maken.