Jeremy Larson - Salvation Club

Een herkenbare opaak kristallen stem introduceert ons dit stevige droompop album. Jeremy Larson maakt op zijn nieuwe plaat opnieuw indruk met zijn veerkrachtige stem die voortdurend prachtige wendingen maakt ter meerdere eer en glorie van de popsong. Zijn debuutplaat werd in ons land nooit opgepikt. Misschien niet verwonderlijk, want aan de oppervlakte lijkt hij niet veel meer te brengen dan een redelijke makkelijk in het gehoor liggende singer-songwriterplaat van de Amerikaans sentimentele soort. Daarmee is Jeremy Larson echt tekort gedaan. Dat duidde ik reeds aan bij zijn debuutplaat en bij Salvation Club kan ik dat zonder reserveringen herhalen.

Jeremy heeft een zekere hang naar perfectie zonder creativiteit daarmee met voeten te treden. Lang niet alles is gladgestreken: perfectie is te vinden in de schone productie en de feilloos gecomponeerde liedjes. Die liedjes volgen lang niet allen de gouden oude regels van de popsong. Jeremy maakt wel dankbaar gebruik van de succesvolle lessen die daaruit te leren zijn. Ten opzichte van het eponieme debuut is in de essentie niet veel veranderd, hetgeen betekent dat de schoenmaker zich wijselijk bij de leest houdt. Ontwikkeling is tegelijkertijd onmiskenbaar. Er is grotere aandacht voor klassieke, akoestische vormen van instrumentatie. De orkestraties groeien daardoor in hun verschijningsvormen. Hoewel het zwaar aflopende randje in zijn songschrijverschap bewaard is gebleven, uit zich dat niet langer expliciet in heftige rockuitbarstingen. Het wordt nu eerder als een constructief fundament gebruikt. Dat staat de songs bijzonder goed. Ze worden groots en meeslepend zonder door clichématig sentiment van de zanger te worden gedragen. In navolging van zijn debuut zijn verschijningen onder beeld niet uit te sluiten. De melancholieke zwieren in enkele ballades geven voldoende aanleiding. Eenvoudig gezegd, geeft deze aanpak een gevoel van urgentie dat juist wordt versterkt op de intieme momenten waarop gas wordt teruggenomen. Zijn gevoel voor melodie en harmonie stelen op diverse momenten de show. Dat zorgt voor zinderende zwijmelmomenten die de nodige sidderingen langs de ruggengraat sturen, zoals Richard Walters dat ook zo mooi beheerst. Naast deze collega zouden ook Greg Laswell, Thirteen Senses, Maximilian Hecker en zelfs Stateless als mogelijke ijkingpunten kunnen worden gebruikt. Jeremy begeeft zich niet onder de grootste namen, noch onder de kleinste talenten.

Luisterend naar Salvation Club wordt snel duidelijk dat Jeremy Larson met zijn opvolger simpelweg het recht op muzikale erkenning opeist. Is het niet juist de kunst om in het hedendaagse popgenre populair genoeg te klinken om vervolgens te overdonderen met eenentwintigste-eeuwse oorspronkelijkheid? Er schuilt een risico in het slechts blindelings huldigen van de geliefde volgelingen van actuele folktrends. Niet dat alle aandacht voor bepaalde namen in die scenes onterecht is, maar vergeet niet dat ook op andere fronten sprankelende platen worden gemaakt. Verlies je niet in een nodeloze zoektocht naar kunstzinnige pretenties achter de pop. Jeremy Larson laat duidelijk horen waar hij de mosterd haalt, waarmee aanvankelijk het air van goedkope winst wordt gewekt. Indien de oren worden opengezet, vindt je op Salvation Club twaalf eerlijke poppareltjes die als zodanig mogen worden genoten.