Tara Jane O'Neil - A Ways Away

Het is altijd een groot plezier een nieuwe plaat van singer-songwriter Tara Jane O’Neil (TJO) te beluisteren. A Ways Away is daarop geen uitzondering, ondanks het nieuwe label. Al vanaf de eerste tonen zet ze weer dat typerende ijle, etherische sfeertje neer dat altijd langer doorzindert dan de eigenlijke speelduur van de muziek. Haar net niet fluisterende stem doet wonderen voor de slepende composities. Echt minimalistisch is het niet, maar het tergend lage tempo en de sobere, vaak op gitaar gebaseerde, arrangementen geven wel een vergelijkbaar gevoel. Als een ijskoude, trage overstroming omsluit TJO de luisteraar zachtjes, totdat het verband steeds zwaarder op je lichaam drukt. Deze onomkeerbare verdoving is niet beangstigend. De bezwering laat je diep in jezelf keren. Het songschrijverschap van TJO brengt ieder album weer een klein, eigengereid universum op de wereld. Ook A Ways Away bestaat uit die heerlijke hallucinogene muziek. De titel doet een goede suggestie, hoewel de muziek onderweg beluisteren het gevaar van wegdromen met zich mee brengt. Het ritme is echter geweldig om op te reizen. Zelf is ze misschien ooit aangestoken door de minimalistische pop van het hier zwaar ondergewaardeerde Ida. Inmiddels vinden anderen zeker inspiratie in haar volstrekt unieke klanksferen. Marissa Nadler, Dévics en The Battle of Land and Sea of in Nederland Audiotransparent appelleren allen bij tijd en wijle aan een vergelijkbaar sentiment. TJO schrijft inspirerende liedjes die als een bedwelmend parfum neerdalen en uiteindelijk langzaam vervliegen.