Stephaniesid - Warm People

In de bergstad Asheville is Stephaniesid al enkele jaren een gelauwerde en bevreemdende verschijning. Het lokale publiek loopt warm voor de, uit het duo Chuck Lichtenberger (piano) en Stephanie Morgan (zang) gegroeide, band. Stephaniesid mag dan een wake-up call heten voor de plaatselijke scene waar doorgaans de banjo heerst, wij worden regelmatig getrakteerd op dergelijke indierebellie. Dat wil niet zeggen dat de inmiddels volwassen band de moeite niet waard is. Op dit derde album, Warm People, treffen we zeer creatief songschrijverschap en een geëngageerde performance. Door de rijke bezetting kan de band divers klinken, maar ze weten een consistente stijl vast te houden. Ze halen inspiratie bij een uiteenlopende selectie artiesten, waaronder vast Björk, Lamb en Sara Lov, om vervolgens eigenwijze indiepopliedjes op te nemen die zonder probleem een plek tussen het creatievere singer-songwriter werk opeisen. Het betreft hier echter een band die gewoon het oorspronkelijke duo goed aanvoelt. Ze hebben de plezierige neiging om echt mooie muziek te willen maken. Die ligt weliswaar niet altijd even gemakkelijk in het gehoor, maar weet altijd te intrigeren. Op het album is de liefde voor de mens, momenten van ontmoeting en de naïvité van ontdekkingen zeer uitgesproken. Hun muziek imiteert deze houding door de stijlen die als tegenpolen convulsief pulseren. Stephaniesid is soms best aanstekelijk, maar niet alleen vrolijk. Hier zullen ze geen revolutie teweeg brengen. De collage van spiegelende facetten op Warm People is echter een verrassend goede aanvulling op het bestaande indiepop experiment.