Charge Group - Escaping Mankind

Een release van Own Records doet telkens mijn hart weer sneller kloppen. Met een volledig eigengereide visie op de wereld van muziek weten altijd originele geluiden aan het publiek te presenteren. Charge Group is een Australische band uit Sydney en Escape Mankind is hun debuut. Dat oogstte al een aantal lovende kritieken in het thuisland. Volledig terecht, maar niet zozeer omdat Charge Group ons een totaal andere invalshoek op indierock geeft. Het is juist de uitzonderlijk opmerkzame balans tussen verschillende indiestijlen die Escape Mankind een verfrissend en alternatief geluid geeft.
Op het eerste gehoor verkennen ze de geslepenheid van een krachtige rockband. Toch is dat juist niet wat de groep uitbuit. Ze gebruiken wel een dosis elektronische gitaren en voegen daaraan waar nodig een flink stotende bas aan toe. Ja, ze lijken zelfs goed opgelet te hebben toen de emo(core) rock uit de VS het elders niet haalde. Op die basis bouwen ze rustig aan een totaal andere stijl. Door de hoofdrol van vast bandlid en violist Jason Tampake is er ruimte voor aandachtige composities, zoals we ze kennen uit de op folk geënte kamerpop. Daarnaast kunnen de composities onder leiding van de elektrische bas even gemakkelijk omslaan in uitgesponnen soundscaping. Hoewel er hartstochtelijk gezongen wordt, bevinden daardoor de vocalen zich niet altijd op de voorgrond. De instrumentale dynamiek, in hoge en lage registers, dwarrelt luchtig en trilt zinderend door de ruimte. Het album is somber van aard, met een klaaglijke snik in de viool. De luisterervaring is niets minder dan intens. Door een gezonde vernieuwingsdrang achter al deze lagen, sluit Charge Group tegelijkertijd ook goed aan bij de idiosyncratische sound van hun labelgenoten bij Own. Over de gehele linie is ook de Britse indierock een duidelijke inspiratiebron. Naarstig naar vergelijkingsmateriaal op zoek zijnde, ligt de naam Low al snel op de lippen, maar daar zijn ver uiteen liggende bands als Goldrush, The Open, My Latest Novel, Stateless en South in één adem aan toe te voegen. Eigenlijk doet het nooit recht aan de complexiteit op het album. Het valt dan ook te verwachten dat een eclectisch publiek zich aangesproken voelt. De plaat hangt comfortabel op de scheur tussen ingetogenheid en melodrama. Hoe dat voelt, is te beluisteren op Escape Mankind.