Robert Gomez - Pine Sticks and Phosphorus

Met Robert Gomez’s laatste album, Brand New Town, dat verscheen op het vooruitstrevende kwaliteitslabel Bella Union had ik een los-vast relatie. Ik was ervan overtuigd dat het een geweldig album was met zeer origineel singer-songwriter werk en soms werd ik ook op die manier overdonderd als ik luisterde. Op andere momenten kon ik de klik gewoon niet vinden. Pine Sticks and Phosphorus is Roberts derde plaat en laat je een beduidend andere sfeer beleven dan Brand New Towns. Dat album viel op door zijn stevige uithalen en urgente, alarmerende klank. Het huidige album laat, zo lijkt het, veel meer bezinning horen.
De songs zijn nu aangenaam zacht en donker van aard. De dikke, fluwelen arrangementen slepen zich loom voort en de vocalen druipen daar traag en lijzig overheen. De instrumentkeuze is ook een stuk minder scherp. De harmonie wordt benadrukt in plaats van het contrast en maakt dat er een vredelievend geluid volgt, terwijl Brand New Towns best strijdlustig kon zijn. Door het instrumentgebruik hangt de stijl soms tegen de bitterzoete elektropop en psychedelica aan. Daarbij wordt wel altijd een belangrijke rol gereserveerd voor een akoestisch instrumentarium. Waar vestigingsplaats Denton, Texas om bekend is, wordt overigens zeker niet vergeten. De idiosyncratische folkpop van Midlake is niet alleen inspiratiebron, leden van de band spelen ook op het album mee. Ook opkomend talent Sarah Jaffe uit Denton is te bewonderen. Robert Gomez had recentelijk nog hand in het verrassende album van Matthew and the Arrogant Sea. Misschien dat dit treffen verantwoordelijk is voor de huidige rijk georkestreerde aanpak. Daarmee zet de singer-songwriter ook een trend in richting de veel andere orkestrale folkpop op dit moment. Hij doet dit echter op dergelijk bijzondere wijze dat er toch een volstrekt ander geluid ontstaat. Vooral de orgel en synth combineert op eigen wijze met de folkbasis. Op ingetogen kan er vanuit de orkestratie teruggeschakeld worden naar een kamerpop setting. Strijkers lijken tegenwoordig bijna een verplichting te worden als pop een afwijkende lyrische snaar wil raken. Het gebruikt van strijkers en blazers op Pine Sticks and Phosphorus toont echter zoveel gevoel voor compositie dat de diepe dramatiek daarvan weer gemeend wordt. De meeslepende composities krijgen dan wat symfonisch, een gegeven dat we prachtig uitgewerkt hoorden bij Kelli Ali en Alessi’s Ark. Bij beluistering ontvouwt zich een raadselachtig labyrint vol schoonheid, bedroevende dreigingen en troostende hoop.
Er gebeurt op deze plaat eigenlijk teveel om te analyseren. Doe het jezelf niet aan, maar geniet met volle teugen. Alle heisa rondom de release van Grizzly Bear’s Veckatimest in acht genomen, zouden eigenlijk alle mediakanalen ook bol gestaan moeten hebben van dit album. Het blijft echter vooralsnog opvallend stil. Wees vooral niet bang om tegen de stroom in te gaan. Robert Gomez heeft zichzelf overtroffen!